viernes, 20 de febrero de 2009

Saída a Santiago + El sí de las niñas

Vouvos contar a excursión que fixen hai uns días. Fun a Santiago de Compostela, principalmente a ver unha obra de teatro, aínda que tamén fun á catedral, á parte do Palacio de Xelmírez, onde había unha exposición, unha galería de fotos de todo o mundo. A exposición titulábase Roma-Santiago.


O meu grupo e eu tivemos que buscar unhas palabras que a profesora nos deu. Despois fomos andando ata o C.E.I.P / I.E.S La Salle onde puidemos facer unha parada e descanso antes de entrar no teatro e sentarnos a ver a obra " El sí de las niñas".



Unha rapaza, Dña. Francisca e obrigada a casar cun señor moito maior ca ela, só polo interese da súa nai polo diñeiro. Pero a rapaza non está namorada del senón doutro rapaz, máis acorde coa súa idade, e que é militar. Eles os dous vense a escondidas, e o rapaz, Carlos, di que se vai desfacer do prometido de Francisco, sen saber que este e o seu tío. Así que, cando os criados de Carlos e Francisca lle arreglaron unha cita, Don Diego, o tío de Carlos e prometido de Francisca, sorprendeunos e mandoulle a Carlos volver ás filas do réxime militar, pero Carlos volve e dálle unha carta a Francisca, que intercepta Don Diego. Este ó comprender que está estorbando nunha relación, permítelles verse e continuar coa relación, cousa que á nai de Francisca non lle acaba de gustar.


A pulseira de Raquel


A miña pulseira sérveme para poñer no pulso da miña man. O seu tamaño é pequeno e de forma delgada. Ten unhas arandelas de dobre fío e cunha placa onde ten escrito o meu nome en maiúsculas e a data de nacemento. A súa cor é de prata. Para min ten un valor moi especial porque regalouma miña nai con moito aprecio e cariño. O seu prezo non o sei porque é un regalo. A súa procedencia tampouco a sei. Para min non se pode comparar con ningunha outra porque aínda que haxa algunhas máis bonitas só me gusta esta.

Unha estrela no vento

A autora deste libro chámase Ledicia Costas.
Este libro vai dun rapaz que se chama Miguel. No instituto había unha rapaza que estaba namorada de Miguel e quedaran para ir despois de clase a un bar que se chamaba a Lagoa. Cando estaban na Lagoa había unha rapaza que estaba vendendo rosas e todo o mundo se ría dela pero Miguel foi alí e defendeuna. Ela díxolle que se chamaba Reina. Cando Miguel estaba andando para ir para a casa atopouse cun rapaz que lle chamaban o Bruto, e como días anteriores Miguel o insultara agora o bruto queríalle das unha malleira, e cando lle empezou a pegar el insultouno e entón o Bruto doulle unha navallada, e el quedou alí tirado no chan ata que o atoparon.
Despois de ir ó hospital foi para a casa e alí seu pai díxolle que ía uns días de vacacións e despois deuse conta de que seu pai ia pasar uns días coa súa amante entón seu pai marchou da casa. Cando estaban na casa chamou unha persoa e díxolle que morreran o seu irmán e mais a a súa muller e que o seu fillo que era descapacitado fora o único que sobrevivira.
A nai de Miguel foi ao seu enterro e de paso trouxo a Abel para vivir con eles. Abel e Miguel levábanse moi ben e pronto se instalou. Despois de que pasara un pouco de tempo o pai quixo volver para a casa pero non lle deixou Miguel.
Un día que estaban na Lagoa, Miguel saíu para fóra con Reina para estar un pouco máis tranquilos, alí fora atopounos un amigo do Bruto e díxolle dentro de pouco pasarian por aí para arranxar contas. Reina díxolle que o Bruto era o seu irmán pero que ela estaba da súa parte. O pasar un minutos apareceu por alí o Bruto cuns amigos pero non pelexaron porque a pelexa ía ser o domingo non antes. O seu curmán Abel díxolle que quería estar presente na pelexa senón diríalle a súa nai o que ía facer. Despois de que o Bruto vise que Reina estaba da parte de Miguel botouna da casa e foi vivir para a de Miguel.
Chegou o día da pelexa estaban todos alí, eran máis da parte de Miguel que da do Bruto, pero na pandilla do Bruto estaba o que fora o seu amigo. Cando comezou a pelexa Abel díxolle que se quería estar alí era porque sabía que así Miguel non pelexaría porque tería que estar pendente del.
Agora se queredes saber o final só vos queda lelo.
A miña nota é un 10 porque é moi bonito.

miércoles, 18 de febrero de 2009

El collar de Marius




El collar es de oro. El oro es un material muy caro que cuesta por lo menos cien euros y tiene una procedencia de un país muy rico en oro.
Ese país es Turquía. Tiene mucas partes y es muy dificil de trabajar con el oro.
Está entre los cinco materiales más caros del mundo y no se puede conseguir muy rápido.
Tiene un color amarillo brillante. Tiene un tamaño de 50x2cm. Es como un collar normal pero tiene muchas diferencias. No tiene el mismo color, forma y esctructura.
Sirve para atarlo al cuello y que queda hermoso. Para mi tiene un valor sentimental muy grande porque me lo regaló mi abuela cuándo cumplí diez años.

O pendente de David


O pendente que vou describir é de cor branca.
Está composto de tres partes:unha variña e dúas porcas.
As porcas teñen forma de pico, e son de cor branca e moradas. A variña é de cor prateada e curvada.
Para poñelo tes que meter a variña polo buraco da orella e despois poñerlle as dúas porcas, que se lle poñen enroscándoas na variña.
A min gústame telo posto para decorar, aínda que o día que o fixen non me gustou moito pola dor que pasei.



O reloxo de Jonatan

Aqui tedes o obxecto que sempre me acompaña: o meu reloxo.
O meu reloxo é de plástico e ferrro. O tamaño é o dun reloxo normal, e a forma é moderna. Ten a correa de plástico, a caixa de metal pulido e algo de plástico nos bordes. As agullas están feitas de ferro e material fluorescente e os números, árabes, están impresos nunha lámina de chapa. Ten unhas cores frías, azuis e negras. As azuis para a correa, negra para os bordes de plástico e azuis e pratas para a caixa e o resto.
O prezo non o sei xa que foi un agasallo e valor sentimental para min non ten ningún pero o reloxo gústame bastante polo seu deseño.


Chaveiro de Dani

Este obxeto é o meu amuleto porque a todos os lados que vou sempre me acompaña.
Está feito de metal de cor gris.O seu tamaño é pequeno. Ten a forma dunha lágrima, nel distínguense tres partes: un aro onde se pon a chave e unha pequena cadea que agarra a parte máis importante do chaveiro, a parte de metal co escudo gravado.
Serve para xuntar e para non perder as chaves, aínda que hai moita xente que as perde igual. Nel diferéncianse tres cores: azul, granate e branca.
O seu valor para min é moi grande xa que ten gravado o escudo do meu equipo favorito. O seu prezo non o sei porque mo regalaron. A chave que se ve é a da miña casa. Sen ela non vou a ningún lado porque senón despois non podo entrar.

martes, 10 de febrero de 2009

A descrición


Xa sabes que hai distintos tipos de textos. Malia levarmos algún tempo traballando cos textos descritivos, seguro que non nos vén mal facer un repaso de certas ideas.
Agora a actividade que che propoño é a seguinte: describe un obxecto polo que calquera te podería identificar, un obxecto que te defina e que normalmente leves encima. Ilustra a túa descrición coa foto do mesmo.
Aproveitando a ocasión déixovos unha foto do novo observatorio de astronomía de Forcarei.