viernes, 19 de diciembre de 2008

Unha curta de nadal

Bo Nadal a todas e a todos.

Déixovos esta curta que está na nova canle flocos.tv. Á volta falamos dela.

miércoles, 10 de diciembre de 2008

Asterix e o fouciño de ouro

Un día na aldea de Astérix escoitáronse uns berros. Todos foron ver de onde proviñan e viñan de Asuranceturix, o druída da aldea. Cando a aldea pensou que se trataba de algo malo, Asuranceturix contou que se lle rompera a fouce de ouro. Así que Astérix & Obélix ofreceronse a ir buscar outra ó pobo do curman de Obélix, pero ao chegar alí descobren que o primo de Obelix non esta na casa, e ven que todo está revolto...

Pareceume un bo cómic, aínda que a min non me gusten os de Astérix... Doulle un 7/10






Valdemuller

O autor de este libro chámase Xosé A. Neira Cruz.

Este é o quinto libro que leo nesta avaliación e vai sobre unha rapaza que acaba de cumprir os quice anos e na súa casa fanlle unha festa moi grande pero recibe un agasallo de alguén que nunca soubera. A súa tía Olga díxolle que era de súa tía Estrela e que debería ir vela pero soa, como tamén fora ela cando tivo a súa idade, e foi o que fixo Mina.
Sen dicirlle nada a seus pais colleu o autobús para dirixirse a Valdemuller. Cando baixou do autobús preguntoulle a unha muller onde era Valdemuller e díxolle que lle quedaba aínda moi lonxe e que tiña que ir á aldea próxima e alí pedirlle que a levasen a Valdemuller. Cando chegou á aldea un mozo ofrecéuselle para levala e Mina cedeu. Cando ían no coche o mozo meteuse por un camiño que estaba bastante abandonado e parou nel e alí intentou abusar dela pero o colgante da estrela axudouna. Á noite ela seguía alí e uns lobos viñeron a axudala e levárona a un tobo. Á mañá seguinte un mozo que se chamaba Santiago díxolle que Valdemuller atopábase un poco máis abaixo e Mina seguiu andando soa ata que por fín Mina chegou onde súa tía Estrela.
Agora se queredes saber o final lede o libro.
Non me gustou moito este libro porque se enlea moito e a miña nota é un 6.

Veleno tinto


Este é o segundo libro que leo este ano. O seu autor é Ramón Carredano Cobas.
O libro fala dun freire que en inverno ten que ir a Noia porque ten que estar presente cando apareza o bispo Berengel. Cando ía polo camiño unha carabana de soldados e cabaleiros pararon e levárono ata Noia. Dentro da carruaxe ía Pedro Ordoñez vasalo de Rui Soga de Lobeira, a sua filla e a súa muller. Cando chegaron, viron que Noia non era como pensaban. Despois de ir ver o prometido da filla nas carreiras de cabalos foron ata a casa donde se ían hospedar. Deixaron as maletas e baixaron ao comedor para cear. Ao acabar de cear Don Pedro esmaiouse e o Frei Samuel foi ata a súa maleta, colleu unhas herbas fixo unha infusión e deulla. Logo levárono ata a cama onde empezou a poñerse mellor. Estaban todos alí menos Don Crispín que chegou despois rindo. Este xesto fixo que o Frei Samuel empezase a desconfiar e se puxera a pescudar. Empezou por falar coa cociñeira, que lle dixo que él estivo na cociña facendo unhas mesturas que segundo el son para matar ratas. Esta tamén lle dixo que estivo outro rapaz pero que solo veu por unha pouca graxa para a ferida do cabalo. Ao saber isto o frei tibo que abandoar a cociña para ir darlle outra dose a Don Pedro. Cando chegou a habitacion deste, xa se quería erguer porque se atopaba mellor. O frei non o deixou, porque ainda non respiraba ben de todo. Este avisou a un rapaz para que cando viñera o bispo o avisase. O chegar a noitiña o bispo apareceu e todos baixaron o salon para cear. Cando estaban ceando, un dos criados acercouse o frei Berenguel e díxolle unha cousa ao oído. Este enseguida se levantou e marchou co criado. Ao cabo dun anaco, o criado apareceu no comedor. Este foi onde o Frei Samuel e díxolle que fose con el onda o Frei Berenguel. Cando chegou á habitación veu que un dos criados estaba morto por mor de beber viño envelenado. Estes e máis o criado colleron o corpo e foron por unha especie de camiño subterráneo. Ao chegar a fóra enterraron o cadáver. Cando volveron para a casa, Bartolomeu díxolle ao Frei Samuel que podía investigar algo sobre Don Crispín se emborrachaba o xefe dos criados da casa dos Da Costa. Ao día seguinte este foi á taberna e emborrachouse co xefe dos criados. Estes falaron ata que o Frei Samuel se deu conta de que xa sabía bastante. Foi para a casa, subeu ao cuarto do Frei Berenguel e comentoullo todo. O Frei Samuel baixou ás cortes e esperou polo mozo de Sabela, cando chegou este a causa do frade declarou que el era o asasino.

Queredes saber o que fixo Sabela?

Pois non volo conto, teredes que ler o libro.
Nota:7

miércoles, 26 de noviembre de 2008

PODEROSA


Este libro que lin titúlase Poderosa e o seu autor é Sérgio Klein.
Este libro fálanos dunha rapaza chamada Joana de 13 anos que lle gusta moito a literatura e gustaríalle nun futuro ser escritora. Ela vive cos seus pais, seu irmán e súa avoa. Súa nai sempre vai o salón de beleza, alí traballa Salete, un amigo dela. Salete tamén tiña a premonición de ver o futuro, e a nai da rapaza pediulle que lle mirara o futuro co seu marido. A rapaza tamén quería mirar o seu futuro, e Salete díxolle que ela tiña un don de facer todo.
Ao día seguinte no instituto a súa compañeira Danny puxera un pírsin e díxolle aos compañeiros da clase que se descubrían onde o puxera, podía darlle un bico nese sitio. Os rapaces pensaron nun sitio do seu corpo. Ao día seguinte un dos rapaces descubriu o sitio onde tiña o pírsin, pero o rapaz ao que lle tocou darlle o bico era o máis feo da clase. Danny non quería que lle dese o bico porque era o máis sucio da clase. Ela decidiu poñer outro pírsin noutra parte do seu corpo para que llo dese outro rapaz. Un día, o profesor de historia fixo grupos para facer un traballo. O grupo de Xoana era coa súa mellor amiga Danyelle e con Danny, a rapaza que peor lle caía. Xoana quería que quedasen na súa casa, pero as súas compañeiras non querían. Se ían a unha biblioteca podían rematar antes o traballo.
A Xoana non lle parecía unha boa idea porque a tecnoloxía non debía acabar coa literatura, como a poesía non debía acabar co teatro. Ao final quedaron na súa casa para o día seguinte e puxéronse a facer o traballo ata acabalo. Cando tiñan que presentar o traballo diante de toda a clase Xoana quixo facerlle competencia á súa inimiga Danny. Ela presentou o seu traballo pero o profesor e suspendeunas porque estaba mal. Elas fixérano sobre literatura en vez de algo sobre historia. Ao día seguinte tiveron que ir os pais ao instituto para falar cos profesores para que lle desen unha oportunidade. A directora deulle esa oportunidade e ela aceptou. Xoana púxose a facer o traballo e desta vez fixérao ben e elas aprobaron.
Na clase de Xoana había un rapaz chamado Guto que a ela lle gustaba, pero á súa inimiga Danny tamén lle gustaba. Un día a Xoana apareceulle unha nota cunha cita para ir ao cine. A ela esa letra parecíalle a de Guto. Xoana tamén tiña problemas na casa, porque seus pais estaban a punto de divorciarse. Ela vivía con súa nai e sempre ía visitar a seu pai á clínica.
Xoana, cando xa era o día da cita, ela foi a esa cita, estivo esperando a que chegase o rapaz pero, cando xa pasaba da hora, decatouse de que ninguén viña e entón marchou. Cando chegou á súa casa viu a seu pai xunto a súa nai sentados no sofá e vendo a televisión. A ela pereceulle moi ben que seus pais estivesen arreglando os problemas. Xoana estaba moi triste porque o rapaz máis guapo da clase lle dera plantón. Ela quería contarllo a súa avoa, pero ela estaba ocupada. Ao día seguinte Xoana máis seu irmán tiñan que quedar coa avoa. Ela tiña que facerlle a cea a seus netos, despois de cear estiveron vendo unhas fotos da infáncia de súa avoa. Elas estiveron falando dos noivos da avoa. A avoa preguntoulle se tiña algún namorado, e ela díxolle que si, que era Guto. A avoa preguntoulle polo seu número de teléfono e ela, despois de tanto insistir, deullo. Chamárono pero Xoana non quería falar con el porque lle daba vergoña. Despois a avoa deulle o teléfono e tivo que falar con el. Xoana aproveitou para preguntarlle por que lle dera plantón. El explicoullo todo. O motivo do plantón fora que ela se equivocara de sala. Ao día seguinte no recreo, Guto invitou a Xoana a ir ver o seu partido para dedicarlle un gol. Ela foi con moito gusto. Despois de rematar o partido, viu unha nota na súa mochila e o sair do instituto, ensinoulla a súa avoa e pola escritura díxolle que era de Guto.
Ao día seguinte, chegara a festa que ela estaba esperando tanto. A súa avoa foi levar ao rapaz para a casa da veciña para coidar del mentres elas ían á festa. A avoa tiña o problema de que non lle servía o vestido que lle prestaba Xoana. A rapaza,escribíu nun papel que súa avoa volvese ter trece anos para que lle servise o vestido e cando saíu do baño o que escribira Xoana, dera resultado. Chegada a hora, foron a festa, alí tiveron un problema co can que se chamaba Federico. O can lastimárase, todos estaban preocupados por se o can morría, e entón, Xoana escribiu nun papel que o can se curase e de alí a un pouco o can estaba xogando. Cando Xoana chegou a festa e viu que xa non estaba nin Guto nin súa avoa, ela marchou e de camiño para a casa, había unha parella bicándose. Ela non quería interrompelos pero ela tiña que pasar por alí. O mozo co que estaba esa rapaza era Guto, que se agachara detrás da árbore para que non o vise. A moza era a súa avoa, e ela chamou por Guto para presentarllo. Xoana cando el se dou a volta, douse conta de que era Guto e el marchou. Cando elas chegaron a casa, non discutiron nada porque non valía a pena. A avoa foi para o cuarto cambiarse mentres Xoana fora abrir a porta. Abriu a porta e era súa nai. Ela viña enfadada da súa lúa de mel porque estivera discutindo co seu marido. Súa nai quería ir saudar o seu fillo e a súa nai. Xoana non quería deixala ir, foi correndo detrás dela para impedir que fose e tropezou contra unha maleta e lastimou a man. Foron ao médico. Ó saír viu o profesor, que cando pasaron pola casa de Salete axudárona a desfacerse do seu ex-marido que coa axuda do profesor lográrono. Xoana deuse conta pola libreta de Junior que el era o seu namorado e ela díxollo á súa avoa e Junior foi correspondido. Ela dixo que ningún problema dos que ela tiña o solucionara coa súa literatura senón que se solucionaran sós. A súa avoa ao final volveu á súa idade normal e seus pais acabaron xuntos.
Eu doulle un 8

MISTERIO DEL COLLAR DESAPARECIDO



Este libro é de Enid Blyton. Cóntanos todas as aventuras que fan cinco nenos e nenas aos que lles gusta moito resolver misterios. Eles chámanse Larry, Fatty, Daisy, Pip, Bets e o can Buster; outro protagonista é o señor Goon. O señor Goon está sempre resolvendo misterios e aínda que el non lles diga nada aos rapaces eles sempre acaban enterándose de que trae algo entre mans, e sempre acaban eles metidos en todo e resolvendo os misterios antes que o señor Goon. A el fastídialle moito que cinco nenos e un can sexan capaces de resolver rápido algo no que el tardou moito tempo. Un dos misterios que resolveron foi o de que Fatty tiña que disfrazarse de algo e os seus amigos tiñan que descubrir quen era. Así foi. Fatty disfrazouse e os seus amigos foron en busca súa. Foilles moi dificil encontralo xa que era un día de feira, souberon que era Fatty porque Bet quería un globo. Ao principio Pip non llo quería comprar pero ela enfadouse moito, enton Pip deulle o diñeiro para que o comprase e eles marcharon mentres ela o compraba. Entón foi cando ela se decatou de que non era normal que tivera as mans sucias e as uñas tan limpiñas, e así foi como descubriu Bets o disfraz de Fatty. A Fatty gustáballe moito disfrazarse.Entón un día disfrazouse dun velliño que había no banco, ata o señor Goon chegou a confundilos, e levou a Fatty ao cárcere pensando que era o vello.
Agora se queredes saber que foi de Fatty e do vello o unico que tendes que facer e ler o libro.
A nota que eu lle dou é un 6

miércoles, 19 de noviembre de 2008

Os escaravellos voan á tardiña

A autora deste libro chámase María Gripe e é o segundo libro que leo de ela.
Este libro trata duns irmáns que se chaman Xonás e Anika e mais o seu amigo David que lle piden que se encarguen de coidar as plantas dunha casa no verán mentres que a súa dona non está.
Acababa de ser o cumple de Xonás e regaláranlle un magnetófono, e el todo contento grababa case todo pero despois cando escoitaban as cintas escoitaban cousas estrañas.
Un día cando estaban na casa, a Selandria (unha planta) empezóuselle a poñer rara e dirixíaselle cara as escaleira e entón eles subiron arriba e alí atoparon unhas cartas no chan sobre unha parella que se chamaba Emilie e Andreas. As cartas trouxeron moito que falar sobre todo por unha estatua exipcia de máis de 3.000 anos de antigüidade que tiña unha maldición e ata que as dúas estatuas se xuntasen non se acabaría a maldición.
Os tres rapaces puxéronse a buscar a estatua coa axuda dun cura pero ese traballo volvéuselle moi difícil porque non a atopaban. Buscárona nun montón de ataúdes, no Monte da Forca, na casa das plantas... En moitos sitios pero ao final déronse conta de que a estatua que debería de estar na súa cidade estaba na cidade do amigo de Andreas.
Entón eles chamaron ao museo e dixéronlle que tiñan que ser eles quen a buscasen.
Este libro a min gustoume moito e aconséllovolo porque é moi entretido.
A este libro doulle un 9.

Amor dos quinces anos, Marilyn


Este libro titúlase Amor dos quince anos, Marilyn.
O seu autor e Agustín Fernandez Paz.
Este libro trata dun home chamado, o Conde Dracula que tiña moita artrose.
El, un dia non aguantou máis e decidiu ir ó médico para que lle dera algún remedio.Omédico díxolle que o mellor era ir outra vez para Transilvania.
Pero o Conde non tiña un peso.
O médico, comentoulle que vendera o nicho para poder ter cartos, o Conde, díxolle que era millor que o vendera o médico porque a él, non había quen llo comprara.
O médico, puxo o anuncio no xornal e vendéuno, quitoulle os villetes, e o Conde marchou para Tansilvania.
De alí a un tempo apareceu un fantasma, el, era o segundo mais rico do pueblo.Porque a primeira era a moza do seu fillo.
Un dia, o fantasma díxolle a seu fillo que era o eredeiro das terras e da casa, pero sobre a casa había unha maldición para os que a erdaren. Era que tiña que resucitar cada vintecinco anos e logo reencarnarse, así durante un século.
Pero había unha solución para salv

arse que era...
Nota:5

miércoles, 12 de noviembre de 2008

Nace un campión

A autora deste libro é Ursula Heinze. Este é o terceiro libro que leo. As personaxes deste libro son Andi, Xerardo, Tomas, Ana María, Manolo, Pablo, Suso, Elisa. Andi e Tomas son irmáns. Ana María é a nai e Manolo o pai. Xerardo é o profesor da ximnasia e intenta facer exercicios de ximnasia con Andi e os seus compañeiros rinse del e o profesor bótaos fóra da clase; as rapazas están fóra xogando ao baloncesto. Andi cando chega á casa cóntalle todo ao seu irmán Tomás, pero el non lle fai moito caso porque non entende moito e tamén é moi pequeno. A súa avoa faille caso e dille que ten que estudar e intentar facer o que ten que facer. A súa avoa Elisa fai moitas cousas na casa, ela fai a comida, apréndelle cousas novas aos dous netos. Cando eles teñen un exame Elisa estuda con eles e axúdalle a facer os deberes, pero tamén ten un fallo porque estuda con eles o penúltimo día antes do exame, pero os pais non saben nada porque eles aproban sempre. Os dous irmáns están moi contentos porque os seus pais viaxaban por todo o mundo e cando chegaban a casa os fillos estaban moi contentos porque lle contaban todo o que facían nas viaxes. Un día prometéronlle que ían ir con eles ás excursións e ían ver moitas cousas e ían ver todo o mundo. Despois dun tempo a avoa veu que Andi chega á casa moi pálido e tiña os ollos colorados, pero a pena era que non quería contar nada, pero cando o seu irmán Tomás lle preguntaba el repondía a toda as preguntas. O segundo día Andi tiña un dor da barriga. Andi sempre antrenabase para as competicións de nadar. Como sabemos Andi sempre sabía ganar non sabía perder. Ao final dunha competición súa avoa díxolle que o campión non se nace o campión sae traballando e adestrando. Se queredes saber o final deste libro tedes que lelo. Doulle un 8.


As cousas claras


Este libro que lin titúlase As cousas claras. O seu autor é Xose A. Neira Cruz.
Trátase da historia duns rapaces dun instituto. Un dos profesores do instituto chamado Mon estaba no hospital enfermo. Un día os rapaces dixéranlle á directora que querían visitalo, pero non podían. Os rapaces marcharan para a casa e a directora Fina foi visitalo e non veu ningún cambio. Ao día seguinte os alumnos da clase de Mon tiñan que resolver algúns asuntos sobre o bar. Eles querían montar un bar pero os profesores decidiron que montaran unha tenda e que vendesen todo tipo de complementos e artículos como por exemplo preservativos. As nais estaban en contra diso. Un día o profesor Mon obrigou aos seus alumnos a ver películas porno. A raíz diso, os seus alumnos andaron dicindo que lle gustaban os homes.
A unha das rapazas non lle gustou que dixeran eso do profesor e entón intentou aclarar o tema. Ela, chamou a Mon e deixou as cousas claras e o profesor volveu ao instituto a dar clase con normalidade. Á rapaza parecíalle raro que o seu compañeiro Elías estivese tanto tempo sen asistir a clases, e entón Afonso tamén lle quixo axudar a saber que lle pasaba a Elías. Afonso e ela quedaron para mirar que ían facer. A rapaza ao día seguinte falou coa directora e preguntoulle onde vivía Elías, pero a directora non lle dixo nada. Unha das súas compañeiras díxolle o enderezo. Despois ela máis Afonso foron ata ese enderezo pero non lograron saber nada. A rapaza non se dou por vencida, e ela quixo saber todo sobre o que pasaba. Despois eles preguntaron nunha tenda algo sobre a súa vida, e lograron saber algo. Eles chamaron ao fontaneiro e dixéronlle que fose arranxar unha lavadora na súa casa. O fontaneiro foi e eles tiveron que inundar a casa para que parecese un estrago.
Cando o fontaneiro foi para arranxar a lavadora, a rapaza rouboulle as chaves que deixou encima da mesa a propósito. Afonso chamou o fontaneiro dende a rúa para mandalo ir arranxar algo na outra punta da cidade. Cando o fontaneiro marchou, a rapaza foi falar con Afonso. El díxolle que tiñan que ir ata a casa de Elías e intentaron abrir a porta cas chaves. Eles oíron un ruído e asustáronse. Chegoulle o fontaneiro e obrigou os rapaces a entrar á súa casa. O fontaneiro encerrounos e...
Non me gustou moito porque é un libro que me resultou algo aburrido.
Nota:5

Las Pelirrojas Traen Mala Suerte

O autor de este libro chámase Manuel L. Alonso.
Este libro trata dun rapaz que se chama Buenaventura que se marcha da casa porque seus pais lle berraron por traer malas notas.
O rapaz coñece os ocupas dunha fábrica e pídelle se pode quedar con eles. Alí coñece a unha moza que se chama Helena e se namora dela pero por desgracia o amor non é correspondido por Helena e Chico (que era como lle chamaban os seus amigos ocupas) intenta facer todo o posible para que Helena o queira. Os dous pasan aventuras moi intensas pero intentan estar sempre xuntos ata que ó final Helena e Chico sepáranse porque Helena marcha co seu mozo Juan.
Este é o terceiro libro que leo neste curso e gustoume pero ten un final bastante infeliz para Chico e a min non me gustan os finais infelices.

A este libro doulle un 6.

miércoles, 29 de octubre de 2008

O Inferno de Marta


O autor deste libro chámase Pasqual Alapont.
Marta era unha rapaza normal que tiña un mozo, pero o mozo decidiu cortar con ela porque se sentía moi agobiado. Marta sentiuse moi mal cando romperon e as súas amigas por non vela triste animárona a saír de festa para que se distraese pero alí coñeceu a Héctor que ía facer da súa vida un inferno pero ela como non o quería perder como lle pasara co seu outro mozo, perdoáballe todas as cousas que facía mal ata que Marta un día non aguantou máis e decidiu cortar con el, e el enfadouse moitísimo porque a quería ter manipulada e intentou acabar con ela.
Este libro gustoume e por iso doulle un 8.

¿Sobrevives?




O segundo libro que lin é de Fina Casalderrei.
O protagonista é Francisco Sánchez Loiro aínda que todos lle chaman Moli. Estuda na clase de 2º B. Con el tamén estudan Luís e Tito. O libro cóntanos todas as trasnadas que fan. Un día marcharon da clase de relixión e foron para outro instituto xogar á güija. Para poder xogar sen que ninguén os vira foron para o baño das rapazas, empezaron a invocar os mortos e todas esas cousas... Ata que pasaba por alí unha profesora e sentiunos falar. Entón entrou e viu que estaba alí Moli e mais o Luís.
Non só conta as trasnadas, senón o que lles pasa cando saen de festa. Por exemplo, nas festas da Peregrina, andara a golpes cuns mozos por culpa dunhas rapazas...
Conta tamén unha aventura moi curiosa que lles pasou aos dous nunha discoteca. Como estaba algo bébedo empezou a facer o tonto co seu amigo Tito. Entón apareceron uns homosexuais que querían ligar con eles. Cando se decataron marcharon rapidamente de alí.
O libro cóntanos cal foi a causa da morte da nai de Moli.
A nai tiña cancro aínda que Fran e a súa irmá Marianxo non o sabían. Moli empezou a sospeitalo cando un día veu do instituto e entrou no cuarto da nai para saudala. Ela estaba deitada na cama e no chan había unha perruca e ela non tiña pelo. De alí a uns días súa nai contoulle o que lle pasaba. Díxolle que tiña cancro e que non lle quedaba moito tempo de vida. De a alí a un tempo ela morreu. Fran non o quería crer. Ao principio nin sequera chorou. Para que non tiveran que estar alí vendo toda aquela xente, mandáronos para a casa dunha tía.
Un día ao vir da escola seu pai díxolle que fora para a tenda que alí ía ter unha sorpresa. Cando Fran chegou viu que había unha preciosa moto. Fran supuxo que era de alguén que estaba na tenda, ata que seu pai lle dixo que era del e entregoulle as chaves. Fran marchou todo contento para a casa. Cando estaba a piques de chegar Marianxo, seu pai mandouno que a fora buscar á tenda. Cando súa irmá viu chegar a Fran non o podía crer. E se queredes saber como lle foi a Fran e a Marianxo coa súa moto e moitas aventuras máis o único que tendes que facer é ler o libro.
Este libro está bastante ben. Recoméndollelo a todas esas persoas que lles gusten as aventuras. A miña nota é de un 7.

As flores radiactivas



O autor deste libro é Agustín Fernández Paz. Este é o segundo libro que leo. As persoaxes deste libro son Alba, Xavier, señor Mc Logan, Lois, Antía, Helena, Touriñán, Novoa.
Xavier e Alba son amigos, están esperando que cheguen os turistas para ensinarlle a cidade. Dentro de dez minutos chega un señor que ía de pesca e tiña un radiocasete para escoitar o xornal. Empezou o xornal e Alba estaba escoitando pero Xavier non. O xornal falaba dunha mancha brillante que estaba no mar. Desta mancha tiña moito medo o señor Mc Logan que lle dixo ao comandante Touriñán, pero el non tiña moito medo desta mancha e díxolle que non ía pasar nada que esta mancha non era tan importante. O señor Mc Logan díxolle ao soldado Novoa que collese doce soldados e que van ir coller mostras de auga de onde estaba a mancha. Os soldados estaban todos cun traxe branco como o dos astronautas. Novoa foi o primeiro que se tirou na auga e despois os otros soldados. Despois dun tempo moitos xornalistas foron a Santiago de Compostela porque pensaron que ía ser unha guerra mundial pero despois déronse conta que eran os resultados da mancha brillante . E no final deste libro Xavier e Alba intentan escapar dos xornalistas que estaban esperando aos dous amigos. E así acabouse o libro As flores radioactivas.
Doulle un 8.

O brindo de ouro I. A chamada do brindo


O libro que estou lendo é de fantasía. O seu autor é Xose Manuel Marcos.
Selmo é un rapaz dunha aldea arxina, que é unha tribu da zona, que ten un lobo de amigo. Un día desperta para ir traballar ás montañas onde está seu pai, gardian do brindo (un instrumento que serve para avisar de ameazas inimigas). Ao chegar alí, fai o seu traballo normalmente ata que ve unha columna de fume moi estraña que viña do seu poboado. Asustado, el máis o seu lobo baixaron correndo monte abaixo para ver que ocorría. Ao chegar alí viron que o seu poboado era levado a forza polos inimigos e as casas estaban queimadas. Selmo meteuse na súa aldea para ver o seu estado, e acto seguido descubrírono. Escapou a través do monte, e xa se fixera de noite, chovia e tiña fame, pero gracias a iso coñeceu a Toimil, un ex-alobrí que vivía no monte. Máis adiante e nas memas circunstancias coñece a Oulego, un valeco marxinado. No seu camiño descobren a un poboado de arxinas de Mogoxe, famentos e sen enerxía. Ese poboado contaralles a historia da maldición do Brindo de Ouro, e que por iso o tiñan vixiado constantemente. Despois diso marcharon en busca do Brindo, e no seu camiño toparon un campamento inimigo e trataron de rodealo, pero a néboa facíallo imposible, así que atáronse unha corda entre eles e proseguiron o seu camiño, ata que, un tropezón de Toimil fixo que os descubriran e lles lanzaran frechas.
Máis tarde chegaron a unha fervenza, e Oulego botoulle un emplasto a Selmo, porque unha frecha o alcanzara, e despois durmiron. Ao despertar era pola mañá e deslumbraba o sol, así que decidiron saír e viron que estaban nun lugar moi bonito, así que concordaron en adentrarse nel. No camiño toparon colmeas de mel. O grupo tiña moita fame, pero o mel sería de alguén e non o colleron por iso. Quedáronse alí un pouco e sentiron rebulir uns matorrais detrás deles. Puxéronse en estado de alerta e berraron para que saíra quen estivera alí, e de golpe saíulles un oso gris, atraído polo cheiro do mel. Eles asustáronse e recuaron cara un muro que estaba alí, pensando que os comerían, pero escoitouse un zumbido no aire e unha pedra impactou no oso, facéndoo recuar. Un segundo zumbido e outra pedra impactou no oso. Esta arrincoulle un anaco de pelo e pel, facendo que o oso recuara ao mesmo tempo que se enfurecía, pero antes de que ocorrera nada, soou un silbato e un enxame de abellas atacou ao oso gris. Neste caso o oso caeu rendido e retorcíase no chan. Mentres isto ocorría un home saíu de detrás dun matorral cun silbato colgado no pescozo, saudounos e todos se levantaron excepto Oulego que estaba encaramado a un carballo, temblando e pálido.
Ese home doulle a benvida a Abellonenia. O grupo doulle as grazas ao home que os salvara e dixéronlle que lle axudarían en todo o que fora, así que o home deulles unhas ferramentas e díxolles que lle axudaran a arranxar unhas cousas. Mentres traballaban oíron cantigas, e tres mozas chegaban ata onde estaban eles. Oribio (o home que lles axudou) díxolles que eran as súas fillas. Selmo fixouse especialmente nunha. Despois dunha cea o grupo marchou en busca do brindo. Despois refuxiáronse nunha palloza porque chovía, e mentres durmían, Toimil despertouse de golpe e veu a Lucenza, unha criatura dun Lago que o quería convencer de marchar con ela, pero non o conseguiu.
Despois marcharon e pasaron por outros lugares ata chegar a onde estaba Mardul (o inimigo) e o Brindo de ouro. Conseguirano? Se o queres saber le o libro.
Gustoume moito 8/10

miércoles, 8 de octubre de 2008

Matilda

O autor deste libro chámase Roald Dahl e escribiu a historia dunha nena que se chama Matilda.
Matilda era unha rapaza de catro anos e tiña un irmán que se chamaba Michael. Os pais de Matilda eran moi afeccionados a ver a televisión pero a ela non lle entusiasmaba mirar para ela, porque ela prefería ler os contos e revistas que atopaba pola casa, ao final acabounos de ler todos os que había na casa. Un día pediulle a seu pai que se podía comprar un libro e seu pai todo anoxado díxolle que os libros non servían para nada e que era moito mellor a televisión. Entón Matilda decidiu ir á biblioteca pública mentras que seu pai ía traballar e súa nai ía ó bingo e seu irmán ía xogar por aí. Cando Matilda chegou preguntoulle a unha muller onde se atopaban os libros infantís e ela indicoulle onde estaban e Matilda foi empezando a lelos un por un cada día ata que acabou os de infantil e pediulle á bibliotecaria se lle podía aconsellar algún libro para maiores que os outros xa os lera e entón ela doulle un libro e díxolle a bibliotecaria que os podía levar para a casa e entón ela non volvía á biblioteca todos os días, só cando ía para devolvelos. Un día estaba Matilda no comedor lendo un libro e seu pai mandoulle que mirase para a televisión e deixase o libro que non valía para nada e como Matilda non lle fixo caso, seu pai colleulle o libro e rachoullo e díxolle que agora ía ter que pagalo coa súa paga.

Matilda empezou a ir ao colexio aos 5 anos e medio cando o normal era aos 4 e medio ou 5 pero como na súa casa ninguén se preocupaba por ela pois foi máis tarde. Cando chegou o colexio presentouse a súa profesora a señorita Jenni Honei. A profesora empezou a preguntarlle cousas ós alumnos e decatouse de que Matilda sabía moitísimo e decidiu ir falar coa directora para dicirlle que Matilda era moi lista e que había que pasala a un curso superior, e a directora dixo que o quería ela era desfacerse da rapaza que xa lle dixera o seu pai que era unha traste e que había que tela vixiada así que quedábase nese curso.
Como seus pais a trataban tan mal decidiu facerlle unha trasnada para poder vingarse, o que fixo foi o seguinte: colleu o bote do tinte de súa nai de loiro platino e botoullo ao bote do champú de seu pai e cando seu pai lavou a cabeza quedoulle como se non lavase a cabeza en moitísimo tempo.
Un día cando estaban no recreo Matilda máis a súa amiga, e foi a xunto delas unha rapaza de sexto e contoulle que había un armario moi estreitiño onde só podían estar de pé e non te podías apoiar porque as paredes do armario estaban cheas de agullas e a alumna de sexto estivo alí dúas veces e un día enteiro. Cando acabou de falar a alumna de sexto elas presenciaron como a directora colleu a unha rapaza polas coletas e a lanzou polo aire porque tiña o pelo moi longo. A directora trataba moi mal a todos os alumnos. Matilda e a señorita Honei levábanse moi ben e un día a señorita contoulle a súa historia e díxolle que a directora quedárase con todas as súas cousas.

Matilda cos poderes que tiña cos ollos axudoulle á señorita a recuperar todo o que tiña. Un día Matilda volvía da casa da señorita Honei e seus pais estaban recollendo todo para se marchar porque a policía descubriu que era un estafador e marchaban do país, e Matida pediulle a señorita Honei se podÍa quedar con ela e díxolle que si e quedaron xuntas e seus pais marcharon.
Este libro non me gustou porque me parece aburrido así que póñolle un 3.

A quinta do 2008-2010

De novo ou de vello. De volta. Outra quinta máis. Dous anos máis nos esperan. Esperamos. Sete máis: Iria, Raquel, Alba, Jonatan, David, Dani e Marius. Vémonos por aquí. Todos: os de Valga, os de Silleda, os de Guadalix, os de Puebla de Sanabria e os amigos búlgaros.
Para comezar con ánimo, aquí tedes un vídeo de DJ Son1c co seu famoso "A festa non vai parar" ao cal tivemos oportunidade de escoitar no centro a finais do pasado curso.

O diario doutra maniatica

O meu primeiro libro que lin foi escrito por Ann McPherson e Aidan Macfarlane. A protagonista do libro chámase Susie e ten 16 anos. Cóntanos todas as cousas que lle preocupan, fálanos do amor, da morte, da anorexia e a bulimia, das drogas, do sexo, da sida... Tamén nos conta algunhas das cousas que lle preocupan ao seu irmán Peter Payne. O libro ensínanos algunha das reportaxes que publicou Peter no xornal escolar, algún folleto e incluso as cartas que lle escribia á súa amiga Charlotte que vivía en Francia. Cóntanos tamén os problemas que teñen algunhas das súas amigas, como sobrevivir nun romance de verán, e unha traxedia moi triste, o pai dun dos amigos do seu irmán morre no traballo dun infarto. Ponnos tamén cuestionarios sobre a vida sa e comentarios sobre a comida e a saúde no instituto.

O libro está bastante ben, a min gustoume moito aínda que me costou moito resumilo porque cada capitulo trataba de algo distinto.
A miña nota é de un 6.

Cartas de Inverno


O autor deste libro é Agustín Fernández Paz. Este é o primeiro libro que leo.En Cartas de inverno fálase destes personaxes: Xavier, Tareixa, Adrián e Laura .
Xavier e Tareixa son irmáns, Adrián é o noivo de Laura, Xavier e Adrián son amigos.Os dous estiveron moito tempo en Galicia, despois Adrián marcha a Berlín en Alemaña para estudar pintura. Xavier queda en Galicia (Santiago de Compostela) para estudar Filosofía . Adrián compra un piso en Berlín e queda moito tempo enviando cartas a Xavier .Os dous amigos estan falando por cartas, despois dun tempo Xavier non lle contesta as cartas que seguía enviándolle Adrián. E ao final do libro desapareceron os dous. Queda só Tareixa que vai á policía para denunciar que desapareceron os dous amigos e despois Tareixa sobe no coche e marcha. Así se acabou o libro Cartas de inverno. Doulle un 7


Ideas de bombeiro



Este é o primeiro libro que leo na vida. O seu autor é Andreu Martín.

Este libro trata dunha familia que ía ir de vacacións. Entrementres uns ladróns quérenlle invadir a casa para atracar un banco que tiñan xusto ao lado da parede do soto.

Un día de verán os pais de Guillerme decidiron ir de vacacións a Austria, pero Guillerme tiña que aprobar todo no colexio para poder ir. Guillerme, que non quería ir para poder estar con Carmele, dixo que ía suspender todo.

Cando Guillerme chegou á casa, seus pais xa tiñan as maletas feitas para marcharen de viaxe, pero Guillerme díxolles que el non podía ir porque suspendera todo na escola e eles non lle deixaban. Entón seus pais todos anoxados dixéronlle que este ano non había vacacións para el nin para eles, e quedaron todos na casa.

De alí a uns días chegáronlle os ladróns á casa pensando que non había ninguén. Pero levaron a sorpresa de atopar con Guillerme e con seus pais.

Os ladróns, todos sorprendidos, dixéronlle por que estaban na casa e non en Austria.

Eles dixéronlles que a eles non lles importaba nin lles deixaba de importar.

Entón os ladróns colleron a Guille e a seus pais e leváronos para o soto, dicíndolles que ían roubar o banco que tiñan ao lado da súa casa e éralles máis fácil roubar a través da parede do seu soto. De alí a unhas cantas horas empeza a soar o teléfono, os ladróns foron ver o número e viron que era unha tal Carmele.

Guille díxolles que era a súa mellor amiga e que seu pai era policía. Os ladróns dixéronlle a Guille que contestara e que lle dixera que non viñera para aquí. Pero Carmele como era tan testaruda díxolle que ía ir puxese como se puxese. Os ladróns mandáronlle dicir a Guille que lle dixera que eran médicos e que non fose porque estaban todos contaxiados por unha epidemia e para que non se contaxiara ela tamén.

Ela díxolle que ía ir igual e ía ir xusto naquel momento.
Cando chegou alí, abreulle Guille a porta, ela tan pronto o veu doulle un bico na meixela.Os ladróns collérona e levárona para o soto.

A ela o que lle parecía raro era ver uns médicos con ferramentas furando nunha parede. Guillerme intentou dicirlle o que pasaba do revés pero ela non se dou conta de nada, só de que non eran policías. Ela preguntoulle a eles que facían uns médicos con pistola, e, eles, dixéronlle que eran médicos do exército.

Eles dixéronlle a Carmele que tiña que marchar de alí para que non se contaxiara ela tamén. Pero ela díxolle que xa era tarde para marchar porque xa estaba contaxiada, e se querían que marchasen tiñan que facerlle unhas análises que demostraran que non estaba contaxiada.

Un dos ladróns, o que estaba vixiando a Guillerme e a Carmele, marchou á farmacia por agullas e tubos para quitar sangue. Mentres Guille díxolle a Carmele o que pasaba.

Cando chegou o ladrón da farmacia trouxo a outro home. Estes colleron a Guillerme e levárono para un cuarto á parte, mentres que a Carmele deixárona alí sentada. Un dos ladróns tiña un cordel na man que ía dar ao soto onde estaba atado a unha pistola apuntando aos pais de Guillerme. Cando a pistola se disparaba, a nai de Guillerme rompía a rir cos nervios.

Os ladróns dixeron que tiñan que tirar a parede con dinamita e facíanlle falla uns tapóns para as orellas. Guillerme díxolles que ía por eles arriba. Cando subeu, veu a Carmele alí. El díxolle ao revés que o agardara no baño, e ela, alá foi.

De alí a un pouco entrou tamén Guillerme, e, meteuse na ducha.
Alí estiveron un pouco pensando un plan para escapar. Unha vez que o tiñan pensado decidírono poñer en práctica, pero non saíu como planearan.

Ao final os ladróns quixeron rebentar a parede pero era de criptonita e non foron capaces, pero, co ruído que fixo botaron a correr e marcharon.

Nota:6

A casa da luz



Este é o primeiro libro que lin. O autor deste é Xabier P. Docampo. Este libro trata dunha rapaza moi traste que quere descubrir as cousas por si soa. Ten catro amigos (Álvaro, Alba, Aida e Anxo) cos que está a facer unha cabana detrás da igrexa. Un día cando a estaban a construír apareceu "Pumariño". É un home duns setenta anos que non fala e só se comunica por debuxos, que lles axudou aos rapaces a construír a cabana. Ao día seguinte houbo un roubo dun santo en Eiravella. Todo o mundo lle botaba as culpas ao Pumariño e por iso foron tras del escorrentándoo do lugar.
Ao cabo duns días os rapaces cando estaban na cabana déronse conta de que o Pumariño non aparecera polo lugar nuns cantos días. Ao día seguinte os rapaces xuntáronse todos e decidiron ir á casa deste. Cando chegaron á súa casa berraron desde a cancela, pero el non aparecía, entraron ata a porta e alí petaron. El saíu, e cando os viu invitounos a pasar. Os rapaces cando entraron quedaron moi abraiados por todo o que topara este home escaravellando nos valados. Antes de que marchasen os rapaces el saíu fóra, levantou unha pedra e sacou o santo que estaba desaparecido. Dous días despois pola tarde volveron ata a casa do home. Este cando os viu saiu da casa e díxolle que o seguiran. Todos foron tras del por un camiño estreito ata chegar a unha casa de dúas plantas moi bonita. O Pumariño sacou unha gran chave do peto para abrila. Alí dentro el ensinoulle a casa, ata chegar a un cuarto grande onde había moitos cadros.
Alí o Pumariño deulle a volta aos cadros e coa mesma entrou nun deles. Os rapaces puxéronse nerviosos porque non sabían onde ía. Ao cabo dun pouco o Pumariño apareceu do cadro rindo. El díxolle a Alicia que se metera nun cadro, e ela meteuse nun cadro dunha mazá. Cando estaba dentro ollou para a mazá e deulle un bocado pola parte verde. Ao saír ela explicou o que pasaba dentro dos cadros.
Como viron que Alicia saíu do cadro ben, Álvaro meteuse noutro dunha fraga. Alí el subeu ata o alto dunha montaña. Cando mirou o reloxo deuse conta de que xa era tarde e saíu do cadro. Cando estaba fóra todos lle peguntaron que tal lle fora no cadro. Anxo como tamén quería entrar nun levantouse e foi ata unha esquina onde había moitos cadros. Alí escolleu un cadro dun rapaz xogando a un videoxogo. Cando entrou viu que dous homes coas pernas tortas e con espadas o perseguían. Subiu ata unha terraza que non tiña saída. Os homes achegáronse a el. cando estaban preto, Anxo agachouse e un dos homes bateulle o outro na cabeza. O rapaz escapou, viu unha porta e entrou. Alí dentro había un can moi fero que se botaba a el. Cando quixo saír da habitación atopouse con que a porta estaba pechada. Mirou para unha pata do can e viu que estaba alí a chave para abrir a porta. Mirou nun curruncho un pao, e con este arreoulle na ao cabeza o can. Colleu a chave e saíu do cadro. Fóra estaban os seus amigos para marchar. Os rapaces dixéronlle ao Pumariño que ían volver ao día seguinte. Ao outro día chegaron a casa del, comezaron a camiñar todos xuntos, pero esta vez foron por outro camiño que foi dar por detrás da casa. Cando entraron estes só viron un cadro grande pegado á parede. Entraron nel todos xuntos. Alí viron unha chea de columnas que ían dar á ladeira da montaña. Alí viron unha aldea que era coma na realidade. Había persoas. Cando se deron conta viron dous gardas de seguridade que lle preguntaron os seus datos persoais. Estes foron listos e déronllos falsos. Os gardas dixéronlle que debían respectar unhas normas que lle comentaron. Os gardas leváronos á cidade. Alí todos os amigos visitaron os monumentos que tiñan. Ao acabar achegáronse a unha taberna onde había tres rapaces. Alicia aínda que non podía púxose a falar con eles. Ao acabar de falar o pai chamou polos rapaces.
O Pumariño escoitou unha voz que chamaba por el. Entraron todos dentro da taberna. Alí viron a un home de longas barbas que o coñecía. Por sorpresa era o Señor Duarte, o autor de todos os cadros. Puxéronse a falar da torre, os rapaces miraron cara ela e nun descoido viron unha cousa que brillaba. O Pumariño tamén o viu. Era o pucheiro que tanto buscaba. Todo o mundo miraba como o Pumariño escaravellaba na parede da torre. Este acto atraeu os gardas que arrestaron a todos os rapaces menos a Alicia que se escondeu. Os gardas leváronos á torre. Alí meteron os rapaces nunha cela e o pintor noutra. Cando marcharon os gardas apareceu Alicia para sacalos de alí. Cando todos estaban fóra das celas, Alicia dixo que tiñan que buscar o Pumariño. Estes entraron nunha porta que ía dar a unha chea de escaleiras. Os nosos amigos dividíronse e cando se deron conta viron que Álvaro e Aida baixaban a todo dar con dous gardas detrás. Cando se desfixeron dos gardas foron ata onde o pintor, para que lle dixera por onde subira o Pumariño. Alicia subiu e entrou nunha porta que daba a unha sala cunha mesa no medio rodeada de cadeiras. Nesta sala había unhas portas que foi abrindo. Na primeira apareceulle un garda, na segunda aparecéronlle dous gardas, a terceira xa non a abreu porque tiña medo de que lle apareceran máis gardas, a cuarta abreuna despacio e con coidado pero nesa porta non había nada.
Despois todo o mundo saíu fóra da torre e cando estaban alí chamaron o Pumariño. Este saíu de onde estaba agochado. O pintor díxolle unha cousa e o Pumariño arreoulle na cabeza co pucheiro fecendo saltar todas as moedas polos aires.
Ata aquí vos podo contar, se queredes saber o que posou ao final terédelo que ler. Eu recoméndovolo.
A miña nota é un 6.

Deixámosvos con imaxes da rodaxe da película


Diario dun xove maniático


Este é o meu primeiro libro do curso, unha guía para os adolescentes escrita por Aidan Macfarlane & Ann Macpherson.
Pete Payne é un adolescente hipocondríaco. Ten 14 anos e vive no Reino Unido, con seus pais e dúas irmás. Durante un ano escribe todo o que lle pasa nun diario, cousas como os seus amores e amizades, así como o que descobre medicamente, xa que é un maniatico da saúde. Así, este libro recolle temas como o acne, o alcohol, as drogas, o sexo, as dietas, os accidentes e mais...
O libro está bastante ben, axuda bastante e tamén informa.
Doulle un 8/10

Una luz en la marisma

Este é o primeiro libro que leo neste curso. O seu autor é Xabier Alfaya.
Trata dun rapaz que se chama Gabriel e vive coa súa familia e a súas criadas. O rapaz que estaba enfermo na súa habitación soía mirar pola ventá co catalexo que era de seu avó. Un día viu unha muller ir por un lado da rúa e un home polo outro lado.
A muller atravesou para o outro lado da rúa e foise con el para outro sitio polo que o rapaz xa non lograba ver nada co seu catalexo. De alí a un rato volveron pero cada quen polo seu lado. Cando pasaron unhas horas ,pasou un home que era vagabundo chamado Solapo que ía pola rúa cara a marisma e de alí a pouco tempo Solapo saíu da marisma. Ao día seguinte na vila falábase de que había unha muller medio espida preto da marisma. Dende o balcón da casa do rapaz víase a garda civil na marisma observando e sacándolle fotos á muller asasinada. A nai de Gabriel mandouno ir para o seu cuarto para que non vise o que acontecía na marisma. Cando era a hora da cea estaban todos na mesa e todos calados. Ao día seguinte ,com0 culparan a Solapo do crime ,o rapaz non o cría ,el contoullo á súa irmá África que ela tampouco non o cría. Cando o pai o soubo foron ver as pegadas do coche que estaban marcadas na marisma. O seu pai falou co axente para que as fosen analizar ,pero o axente cando foi ,só dixo que fora perder o tempo porque o día anterior borráranse as pegadas.
Gabriel quería que se soubese toda a verdade sobre Solapo porque el sabía que el non era o culpable do crime. El non podía saber nada do que pasaba porque estaba enfermo na habitación ,pero o avogado un día chamouno por teléfono para contarlle que marchaba porque non atopaba pistas suficientes para defendelo. O rapaz tivo unha idea. Decidiu falar co seu mellor amigo Pucho ,porque el coñecía a Farauteira; ela era a muller á que Solapo visitaba moito. Gabriel pensou que ela podía testificar no xuíz.
El díxolle á criada Ramona que fose falar con el para que viñese á súa casa que quería falar con el . Ao día seguinte ,Pucho xustamente veu visitalo para falar con el. Contoulle todo o que lle pasaba a Solapo ,pero Pucho non quería axudarlle porque Solapo fixéralle cousas que lle desagradaban. Gabriel díxolle que necesitaba que lle axudara porque el non merecía ir para o cárcere sen ter a culpa. Pucho sentía que si que tiña que axudarlle. Entón eles axudáronlle e quedaron para o día seguinte para ir falar coa Farauteira. Á mañá seguinte foron á súa casa e ela recibiu a Pucho e Gabriel quedou fóra agardando. Cando lle contou o que pasaba ,tamén decidiu axudarlle e quedaron para ir ao xuízo para declarar. O día que chegou o xuízo de Solapo ,só foron declarar a favor de Solapo tres persoas ,pero bastou para que se soubese a verdade. O culpable do asasinato desa muller fora un home que a deixara embarazada e el non quería que a súa muller o soubese. Á fin todo o asunto estaba aclarado ,Solapo podía andar con liberdade coa Farauteira ,porque eran mozos de novos e os fillos que tiña a Farauteira eran deles dous ,e o rapaz xa estaba san e podía ir ao colexio.

A miña opinión: Pareceume un pouco bonito e interesante porque che aprende a que os erros que cometes se poden resolver con moito esforzo.

Nota:7

viernes, 20 de junio de 2008

Dous anos despois


Este non é o título de ningún libro. Este é o título dunha aventura que vivimos nós os oito durante dous anos a razón de dúas horas por semana. Tanto tempo deu para moito: para poñerse de mal humor, para mudalo a mellor, para ir aos bungalós de Baiona, para ir de merenda, para saber moito de antroponimia, para rir, para coñecérmonos, ... Foi todo un pracer. Só desexo que a partir de hoxe o destino e as fadas vos sexan propicios. Si a vós. A ti Lucía Leticia. A ti Lucía. A ti Daniel. A ti Iván. A ti Guillermo. A ti Ramón e a ti Santi. Para todos, moita felicidade, moita alegría e sempre. Déixovos un vídeo de Mercedes Péon, Premio Nacional de Música 2008, que estivo hai algúns anos no centro e agardamos que volva vernos.
XVS

miércoles, 18 de junio de 2008

FRANKENSTEIN


Este libro de M. Shelley trata dun home que viaxa ao polo norte nun barco baleeiro xunto á súa tripulación.
Este home é o capitán do barco. Un día observan ao lonxes un home co seu trineo no xeo. Ao día seguinte encontran a un segundo. O capitán ao ver a un home moribundo apiádase del e recólleo.
Despois de curalo toda a tripulación pregúntase de onde viña este home e que facía alí.
Por cortesía ningún tripulante llo pregunta, nin sequera o capitán. Entón, el mesmo disponse a contarlle a súa historia ao capitán.
Resulta que era fillo de dous británicos de clase media, tivera unha infancia moi feliz xunto a súa irmá e a un amigo. Interesouse pola alquimia e estuduo durante varios años.

Nota: 6


XUNTOS E MÁIS NADA


Este libro foi escrito por Anna Gavalda.
Esta historia sitúase en París preto da Torre Eiffel. Cóntanos a historia de tres persoas que son moi parecidas. Paulette era a avoa de Frank, pero quen se encarga de Paulette era unha amiga. Cando está enferma o seu neto vaina visitar casi todos os días ao hospital, encambio a súa filla non quere saber nada dela. A relación entre nai e fillo non era nada boa. Frank traballaba na cociña dun restaurante. Frank conoceu a Philibert e foise a vivir con el porque o invitou a irse á súa casa.
Philibert empezou a falar coa súa nova veciña. Ela chamábase Camille. Ela vivía no último cuarto do edificio, nun cuarto das criadas. Cando se puxo enferma Philibertl levouna para a súa casa.
Finalmente Camille e Frank fixéronse mozos e viviron xuntos. A avoa acabou morrendo. (Se queres saber toda a historia xa sabes tes que ler o libro)
NOTA:8

A Cova das Vacas Mortas

O libro que eu lin titúlase A cova das Vacas Mortas e o seu autor é Jaureguizar que estivo non hai moito no instituto visitándonos.
O protagonista é un rapaz que vive nunha comuna nunha vila que se chama Foxo. Vive coa súa nai que sempre está borracha e drogada pero el xa está acostumado porque xa o facía dende pequeno e ademais a súa nai cultiva plantas de marihuana para despois vendelas e sempre lle vai a garda civil a casa. Un día chegan á vila os donos das casas e como son todos ocupas algúns marchan para os seus países de orixe que está a miles de quilómetros de alí. O seu avó vive en Bérlín e padece de Alzheimer e cand0 morre a avoa, o avó vai vivir co seu neto e coa súa filla a Foxo. O neto sácao a pasear todos os días e o seu avó cóntalle que traballou de fotógrafo con Leni que naquel momento dicían que era a moza de Hitler. A Foxo chega unha rapaza que se chama Iria e un día o avó desaparece. O rapaz gardara as fotos na cova das vacas mortas porque lle dixera ao rapaz que se un día lle pasase algo que lle escondera as fotos. Se queredes saber como acaba o libro lédeo. Está moi ben

NOTA:7


El misterio de la cripta embrujada


Este último libro que lin está escrito por Eduardo Mendoza.
Trata sobre un enfermo mental que é recluído por un axente para investigar a desaparición dunha rapaza. Elixírono a el porque era un pobre home e se llo pedían a el íao facer sen pedir ningún favor a cambio. Co paso do tempo descobre quen era a rapaza que desaparecera e descobre tamén por medio de Mercedes, unha ex- compañeira de clase, que naquel colexio había unha cripta. Dentro daquela cripta descobre que houbo moitos asasinatos pero se de verdade queredes saber se o protagonista descobre ou non o misterio teredes que ler o libro.
O libro gustoume moito porque me encantan os libros de misterio.

NOTA: 8




El niño del pijama de rayas

El niño del pijama de rayas foi escrito por John Boyne
Bruno é un rapaz que vivía en Berlín. Ten que marcharse a Auschwitz poque seu pai era un xeneral que tiña que vixiar o campo de concentración. Bruno cando chegou alí o primeiro que observou foi que aquelo era moito mais feo que Berlín. Aquelo parecíalle moi aburrido posto que o primeiro ano non coñecía a ninguén. Un día cooñeceu a un rapaz que vivía dentro da reixa do campamento. Chamábase Shmuel. Colleu moi boa amizade con el posto que o ía visitar todos os días despois das clases. A nai de Bruno decide volver a Berlín. A Bruno xa non lle facía moita graza volver porque agora tiña alí un novo amigo. Para saber o final hai que lelo.
Pareceume un moi bo libro.

NOTA:9


Flanagan, só Flanagán

Este libro de J. Ribera e A. Martín trata dun mozo detective que no seu instituto é respectado dende o día que se enfrontou a Mateo Mas (un mozo da súa clase que era moi agresivo e roubaba). Flanagan a fin de semana foino pasar onde a súa amiga Nines porque non quería ver a Mateo porque en realidade tíñalle medo aínda que os demais pensaran que non. Entón o día que viu a Nines pareceulle moi fermosa, de tal forma que cos días foise namorando dela. Esa fin de semana viviu moitas aventuras como detective e resolveulle un problema a Nines, e ao mesmo tempo tamén resolveu outros casos, pero o máis intrigante foi cando lle axudou a Mateo sobre algo que o culpaban inxustamente... (Mateo dende neno fora maltratado polo seu pai que tamén este matara a súa nai). Finalmente despois de tantos obstáculos Nines e Flanagan acabaron xuntos.
NOTA: 9


Nota:8 porque pareceume un libro moi interesante e intrigante.

lunes, 9 de junio de 2008

RETRINCOS



Este libro ten cinco relatos. O seu autor é Alfonso Daniel R. Castelao. Vouvos resumir tan só un deles:
O SEGREDO:
O pai do pragonista estaba vivindo na Pampa Arxentina e un día chamou pola súa muller e o seu fillo. Estes marcharon para xunto el. Onde vivía o seu pai era unha casa que tiña tenda, pero como había moitos ladróns o mostrador estaba protexido por unha fenda con barrotes de ferro. Esa tarde cando estaba alí o protagonista chegou un ladrón no seu cabalo, cando se dirixiu ao mostrador caeu, o dependente dixo que estaba morto. Esa noite puxérono encima da mesa de xogar ao billar, ao seu redor tiña velas. Cando era hora de ir cear a nai do protagonista preguntaba por que había luz na tenda. O rapaz foi dormir e non lle contou nada a súa nai así que polo tanto soubo gardar o segredo.
Outros relatos son "Peito de Lobo", "O inglés", "O retrato" e "Sabela" da que recordo as últimas palabras:
-Meu bailador!
Nota: 8

Os comedores de patacas

O libro que eu lin titúlase "Os Comedores de patacas" e o seu autor chámase Manuel Rivas. Este libro trata de que un rapaz vai cos seus amigos no coche e van a toda velocidade tomando unhas curvas cando de pronto o coche sáese da estrada e o rapaz queda insconciente. Cando esperta, o rapaz aparece nunha habitación dun hospital cunha perna rota. Ao lado del hai un vello na outra cama e empezan a entablar relación. Os dous lévanse moi ben e un día os doutores van polo vello e lévano a operar pero non regresa. Ao pouco a Samuel danlle a alta e o seu irmán Nicolás vai por el. Nicolás e o seu irmán vanse ao País Vasco onde os seus avós. Alí viven moitas aventuras e se queredes saber como acaba tedes que ler o libro.

NOTA: 5,5


viernes, 23 de mayo de 2008

Sandokán


Este é un libro de piratas no que ao protagonista non lle gustan demasiado os ingleses dado que cando era máis pequeno os ingleses mataron a toda a súa familia e dende aquel día xurouse a si mesmo que vingaría a súa famila.
O libro empeza narrando que nunha illa estaba el só, o pirata máis temido do momento. Ese pirata é Sandokán. Este home estaba situado fronte a unha casa fumando un cigarro e divisando ao lonxe un barco. Cando chegou o barco á illa baixou del Yáñez, un irmán de Sandokán. Tan pronto baixou do barco Sandokán foino saudar e mandouno entrar na súa casa e póñense a falar dunha muller loura á que Sandokán non coñecía pero que quería saber quen era.
Despois de varias aventuras Sandokán e os seus homes van recuperar a muller loira dun lord e retirarase da piratería.

NOTA: 7


O vixía no centeo



Este libro que lin titúlase O vixía no centeo e está escrito por Salinger.
Trata sobre un home que conta a historia que lle aconteceu no seu pasado cando era rapaz. El sabía de pequeno que o ían expulsar do colexio e entón decide deixalo antes. Cando deixa a escola non fai máis que dar voltas ó redor de Nova York. Dá voltas por Nova York durante tres días e descobre que vive nun mundo onde os adultos sempre teñen a razón e ten moitos intentos de fuxir de onde estaba e marchar lonxe, a un lugar donde ninguén puidera encontralo e así non sería molestado por ninguén. Seus pais non sabían nada de que a el o expulsaran do colexio e el decide que é mellor que non se enteren. Se queredes saber que lle ocorre ó protagonista neses tres días recoméndovos que leades o libro.
A min o libro gustoume moito porque é moi interesante e porque os libros de aventuras gústanme case todos.
NOTA: 8

Tim el salvaje


"Tim o salvaxe" foi escrito por P. J. Gary Backwood e editado pola editorial Casals.
Tim era un rapaz moi estudoso ao que se lle dan moi mal as actividades físicas polo que seu pai decide levalo de camping para que se empezara a acostumar a vivir por si só. Os dous primeiros días no campamento foi de pesca e o terceiro foi cortar leña para encender unha fogueira. Perdeuse e cortouse nunha perna coa machada. Botou dous días sen poder moverse. Despois cando puido empezar a andar había que buscar algo que comer e debeber. El contaba que o atoparan axiña pero a cousa tiña mala pinta. Todos os días facía unha cabana que lle permitira durmir máis quente e se chovía non se mollar. Decideu andar pola beira do río cara a súa desembocadura, así atoparía algunha vila. Polo camiño, atopou un lago que tiña moitos peixes pero non tiña con que cociñalos polo que creou coas sus gafas unha lupa e encendeu un lume.
Facendo unha cana para pescar rompeu a súa lupa polo que agora case tiña que atender case todo o tempo do lume.
Se queres saber o final terás que ler o libro.
Gustoume porque é moi intrigante e divertido.

NOTA:7

martes, 13 de mayo de 2008

Xuntos e máis nada


A autora deste libro é Anna Gavalda.
Este libro trata de tres persoas que teñen un vida semellante (solitaria, triste, amargada,...). Unha das protagonistas é unha moza (Camille) moi débil que vive nunha habitación moi cutre de París ela soa. Traballa limpando oficinas de noite e polo día pásao na súa habitacón durmindo e lendo libros porque non ten amigos con quen pasar o tempo. Pero un día púxose gravemente enferma porque traballaba moito e apenas comía. Entón o seu veciño Philibert o non vela como de costume, preocupouse e decidiu ir ver o que lle sucedía. Ao atopala tan mal decidiu baixala o seu piso para coidala e para que a vira o médico. Dende ese día Camilla estivo moi ben coidada por Philibert e contábanse moitas cousas. Camille con quen non se levaba ben era con Franck o inquilino que vivía con Philibert. Despois de moitas aventuras, Camille acabou traballando do que realmente lle gustaba que era o debuxo, seu amigo Philibert casou e Franck acabouse namorando de Camille que finalmente conseguiu que esta se namorara del, despois de tantas cousas que pasaron xuntos.
Nota:10 porque pareceume un libro fabuloso e cunha historia moi bonita e bastante realista, por eso vos aconsello que o leades.




DRÁCULA



Drácula é un libro de Bram Stoker. Trata dun home que é avogado e é enviado a Romanía a facer uns trámites de venda dunha casa, pero o novo propietario da casa que hai en Inglaterra é o Conde Drácula. O avogado, Jonathan Harker despois de facer só o seu traballo é encerrado no casteloo sen poder saír do mesmo. Drácula trasládase a Inglaterra á súa nova casa e todas as noites ataca a Lucy Westenra, a mellor amiga da prometida de Jonathan. Entón un dos seus mellores amigos, o doutor Seward dáse de conta de que algo raro está pasando e chama ao mellor médico e científico da época, o profesor Van Helsin .
Van Helsin, o Doutor Seward, Arthur,Morris e mais Lord Godalming intentan salvar a pobre Lucy pero non o conseguen e Lucy convértese en vampiresa. Despois entre todos acaban con ela mentres descansa no seu ataúde de día. Cando Jonathan escapa da torre e volve de Transilvania únese ó grupo para dar con Drácula e acabar con el dunha vez por todas.
Se queres saber máis deste libro lédeo.
Recoméndovolo, é un libro moi bo, que engancha moito e bastante interesante.
Póñolle de nota un 9.




martes, 29 de abril de 2008

ASASINATO NO ORIENTE EXPRESS

Este libro foi escrito por Agahta Christie.
A historia deste libro transcorre nun tren. O que leva a responsabilidade desta viaxe chámase Poirot. Ten dous compañeiros un chamado Bouc e outro Constantine. Este tren ten varios vagóns e diferentes compartimentos. Neste tren aconteceron moitas cousas, pero o máis estraño foi un crime durante unha viaxe moi longa. Poirot empezou a investigar a xente que visitaba ese vagón, despois de encontrar a Ratchell morto con doce coiteladas no pescozo. Cando Poirot preguntaba moito os pasaxeiros mentian iso foi debido a que todos eses pasaxeiros do vagón traballaran na casa dos Amstroms. Resulta que nesa casa raptaron a rapaza máis pequena chamada Daisy. Cando Poirot quería descubrir quen fora o asasino decatouse de que todos podían ser, pero finalmente o asasino foi Peter Michel este era o revisor dos corredores e atendía os compartimentos cando o chaman polo timbre.
Se queres saber como foron as cousas paso a paso xa sabes, tes que ler o libro.
Eu recoméndolle este libro a todos que lle gusten as historias de intriga.
NOTA: 9



O neno do pixama a raias

O libro que eu lin titúlase O neno co pixama de raias e o seu autor é John Boyne. Este libro trata dun rapaz que se chama Bruno e vivía coa súa familia en Berlín. Un mal día ascenderon ao pai de rango xa que traballaba no exército e fóronse vivir a un sitio que se chamaba Auswich e que estaba moi lonxe de Berlín. Bruno e mais a súa irmá non estaban moi contentos con ese lugar e a nai dos rapaces dicíalles que o fixeran polo seu propio ben xa que alí terían unha mellor educación. O Furias era o xefe do pai de Bruno e un día foi comer á casa do rapaz cunha muller que era moi amable. A Bruno non lle caeu ben xa que pasou del e mais da súa irmá Gretel. Bruno non tiña amigos e había un valado que non podía pasar e ao outro lado había moitos rapaces. Bruno un día coñece a un rapaz que se chama Shmuel e póñense a falar das súas vidas. Un día Bruno pasa ao outro lado do valado para axudar a buscar ao pai de Shmuel e se queredes saber como remata o libro tedes que lelo.


NOTA:7,5

martes, 22 de abril de 2008

Robinson Crusoe

Este libro é do gran autor Daniel Defoe e trata do seguinte:Robinson e un rapaz que quere ir traballar fora da casa pero o seu pai non le quere deixar ir fora da casa a traballar. Un día un amigo díxolle se quería ir con el traballar e Robinson contestoulle que si. Xa embarcados sofren imnumerábles aventuras pero sen dubidalo nada a máis importante e cando uns mouros secuestran a toda a embarcación. Robinson convertese no servinte persoal do xefe o que lle axudou a fugarse un día levando con el outro mouro pequeno e indefenso. Logo robinson vese el so nunha illa donde tamen sofre bastantes aventuras con Venres un indixena que atopa naquela illa. Se queres saber como remata este apasionante libro recomendoche que o vexas.
NOTA:9

Resistencia

Este libro foi escrito por Rosa Aneiros.
Este libro trata dun rapaz chamado Dinís que a maior parte do tempo pasábao coa súa veciña chamada Carmen. Vivía nunha casa moi pobre xunto coa súa nai chamada Isaura. Ela traballaba de peixeira, repartía o peixe polos alredores da vila onde vivía. Estaba namorada dun home chamado Antonio que traballaba nunha fábrica. Na súa vila as veciñas estaban todo o día falando dela xa que estaba solteira e tiña un fillo. O pai dese rapaz era Antonio o mozo da súa nai da xuventude. Cando Isaura morreu Dinís foise a vivir preto da praia. Estando alí nun verán coñeceu a unha rapaza da que se namorou dela. Esta rapaza ao chegar o final do verán marchaba para a cidade, pero aínda así o seu amor sobrevivía porque se escribían todas as semanas. Dinís enterouse da morte da súa nai cando tiña idade de entender esas cousas. Se queres saber o final deste libro tes que ler o libro.
NOTA:8
Eu recoméndolle este libro a todas as persoas que lles gustan as historias enredadas.

Rosa Aneiros falando de Curros:

MEMORIAS DUN NENO LABREGO

Memorias dun neno labrego escribiuno Xosé Neira Vilas e foi publicado por Narrativa na coleccion Edicións do Castro .
Balbino é un rapaz da aldea. Ademais de vivir na aldea era dunha familia moi pobre polo que nunca saíra de Galicia e el quería ir para América. Seus pais eran caseiros e Balbino non entendía moi ben por que tiñan que darlle parte das ganancias e parte do que recollian ao dono das terras nas que traballaban. Balbino levantábase moi cedo polas mañás para levar as vacas ao monte e logo ir para a escola. Balbino era un rapaz que sempre estaba pensando porque pasaban as cousas como pasan. Un día veu unha profesora nova da que se namorou. Outro día coñeceu o seu mellor amigo que se chamaba Lelo co que compartía todo.
A Balbino nunca lle saían as cousas moi ben. Pronto quedou sen porque o seu amigo marchou para América, morreulle seu avó e outras cousas que para sabelas terás que ler o libro.
Pareceume un moi bo libro porque fala de como foi Galicia no pasado.
NOTA:9

Orgullo e prexuízo


A autora deste libro é Jane Austen.
Este libro trata da familia Bennet que ten cinco fillas (Lissy, Jane, Mary, Lydia e katty) que cada unha ten diferente maneira de ser. A nai destas o unico que pensaba era en casalas pronto e con homes ricos. Lissy unha das fillas maior non quería o que dicía a súa nai senón casar con alguén que ela quixera, de tal forma que cando o seu primo Collins lle pediu a man esta rexeitouno o cal fixo que todos se sorprenderan moito e a súa nai púxose fatal dos nervos, porque para ela Collins, ao ser rico, era o marido perfecto para a súa filla. Lissy ao final de moitos sucesos acabou guiándose polo seu corazón. Despois de moitos encontros desagradables e odio ante Darcy, acabáronse namorando e casaron. Jane viviu moitas desilusións por un amor que para ela era imposible, por culpa de que todos os querían separar, pero finalmente o amor de ambos puido con todo e acabaron casando. Lydia era a máis traste e escapou cun home que non lle conviña e para non acabar coa reputación da familia, acabárona casando con el aí nda que non lles agradou nada. Finalmente todo quedou amañado e todos felices porque despois de tantos problemas conseguiu cada un estar con quen quería...
Este libro non me gustou moito porque pereceume moi lioso e pouco comprensible.
Nota:5



Aire Negro

Este libro titúlase Aire Negro e está escrito por Agustín Fernández Paz. Trata sobre un home que é doutor nunha clínica psiquiátrica, que nos conta o que lle pasou coa súa pacienta Laura Novo. Esta paciente tiña a manía de que cando vía un papel ou calquera obxecto ou cousa para poder escribir escribía o seu nome. Laura fíxoo pasar moi mal a Moldes porque dicía que vía montros e pantasmas no faiado da súa casa pero Moldes non lle cría nada e un día decidiu comprobar esa existencia cos seus propios ollos. Un día foi con Laura a casa dela para ver se iso era certo, xa na casa, abren a porta do faiado e comezan a saír pantasmas e sombras por todas partes pero, esas pantasmas e sombras ¿desapareceran das vidas de Laura Novo e de Moldes? Se de verdade queredes sabelo teredes que ler o libro e comprobalo vós mesmos.
Este libro gustoume moito porque pareceume intrigante e misterioso e intrígate ata o final do libro.

NOTA: 8



martes, 15 de abril de 2008

TERRA BRAVA


Terra brava é un libro de Ánxel Fole que consta de varios relatos curtos, ambientados nas terras do Courel. Un deles titúlase "Cara de lúa". Nunha aldea galega vivía unha panda de homes moi singulares. Ían sempre á taberna do Miguel. Un chamábase Ferrete e o outro Xéneca. Tanto un coma o outro estaban sempre a falar mal dun home que vivía na mesma vila.Este home era médico, un home culto que ía á taberna a ler o xornal e a tomar o café. Un día este home foi facer unha revisión a Santiago. Os homes do bar souberon que tiña cancro de pulmóns e morreu no mesmo día. Non superara a operación e morrera. No bar houbo un silencio. Todos quedaron pensativos e comezaron a recordar anécdotas que viviran con el.
Tempo despois, o Miguel fíxolles unha aposta ó Ferrete mais ó Séneca. Se tiñan peito suficiente para ir ao cemiterio de noite. Se se atrevían a ir esperaríalles unha cea gratis, pero se escapaban serían recordados na vila enteira coma dous covardes.
E, coma sempre, se queredes saber o final deste relato e doutros lede o libro de Ánxel Fole que paga a pena pois está moi ben.

NOTA: 7