miércoles, 8 de octubre de 2008

Ideas de bombeiro



Este é o primeiro libro que leo na vida. O seu autor é Andreu Martín.

Este libro trata dunha familia que ía ir de vacacións. Entrementres uns ladróns quérenlle invadir a casa para atracar un banco que tiñan xusto ao lado da parede do soto.

Un día de verán os pais de Guillerme decidiron ir de vacacións a Austria, pero Guillerme tiña que aprobar todo no colexio para poder ir. Guillerme, que non quería ir para poder estar con Carmele, dixo que ía suspender todo.

Cando Guillerme chegou á casa, seus pais xa tiñan as maletas feitas para marcharen de viaxe, pero Guillerme díxolles que el non podía ir porque suspendera todo na escola e eles non lle deixaban. Entón seus pais todos anoxados dixéronlle que este ano non había vacacións para el nin para eles, e quedaron todos na casa.

De alí a uns días chegáronlle os ladróns á casa pensando que non había ninguén. Pero levaron a sorpresa de atopar con Guillerme e con seus pais.

Os ladróns, todos sorprendidos, dixéronlle por que estaban na casa e non en Austria.

Eles dixéronlles que a eles non lles importaba nin lles deixaba de importar.

Entón os ladróns colleron a Guille e a seus pais e leváronos para o soto, dicíndolles que ían roubar o banco que tiñan ao lado da súa casa e éralles máis fácil roubar a través da parede do seu soto. De alí a unhas cantas horas empeza a soar o teléfono, os ladróns foron ver o número e viron que era unha tal Carmele.

Guille díxolles que era a súa mellor amiga e que seu pai era policía. Os ladróns dixéronlle a Guille que contestara e que lle dixera que non viñera para aquí. Pero Carmele como era tan testaruda díxolle que ía ir puxese como se puxese. Os ladróns mandáronlle dicir a Guille que lle dixera que eran médicos e que non fose porque estaban todos contaxiados por unha epidemia e para que non se contaxiara ela tamén.

Ela díxolle que ía ir igual e ía ir xusto naquel momento.
Cando chegou alí, abreulle Guille a porta, ela tan pronto o veu doulle un bico na meixela.Os ladróns collérona e levárona para o soto.

A ela o que lle parecía raro era ver uns médicos con ferramentas furando nunha parede. Guillerme intentou dicirlle o que pasaba do revés pero ela non se dou conta de nada, só de que non eran policías. Ela preguntoulle a eles que facían uns médicos con pistola, e, eles, dixéronlle que eran médicos do exército.

Eles dixéronlle a Carmele que tiña que marchar de alí para que non se contaxiara ela tamén. Pero ela díxolle que xa era tarde para marchar porque xa estaba contaxiada, e se querían que marchasen tiñan que facerlle unhas análises que demostraran que non estaba contaxiada.

Un dos ladróns, o que estaba vixiando a Guillerme e a Carmele, marchou á farmacia por agullas e tubos para quitar sangue. Mentres Guille díxolle a Carmele o que pasaba.

Cando chegou o ladrón da farmacia trouxo a outro home. Estes colleron a Guillerme e levárono para un cuarto á parte, mentres que a Carmele deixárona alí sentada. Un dos ladróns tiña un cordel na man que ía dar ao soto onde estaba atado a unha pistola apuntando aos pais de Guillerme. Cando a pistola se disparaba, a nai de Guillerme rompía a rir cos nervios.

Os ladróns dixeron que tiñan que tirar a parede con dinamita e facíanlle falla uns tapóns para as orellas. Guillerme díxolles que ía por eles arriba. Cando subeu, veu a Carmele alí. El díxolle ao revés que o agardara no baño, e ela, alá foi.

De alí a un pouco entrou tamén Guillerme, e, meteuse na ducha.
Alí estiveron un pouco pensando un plan para escapar. Unha vez que o tiñan pensado decidírono poñer en práctica, pero non saíu como planearan.

Ao final os ladróns quixeron rebentar a parede pero era de criptonita e non foron capaces, pero, co ruído que fixo botaron a correr e marcharon.

Nota:6

No hay comentarios: