jueves, 1 de octubre de 2009

O último traballo do señor Luna

O autor deste libro é César Mallorquí.
Este libro trata dun home a quen lle chamaban O asasino e tamén lle chamaban Luna. Un día foi co seu todoterreo ata a selva porque estaba citado co señor Coronado. A el non lle gustaba a selva pola que tivo que pasar porque estaba repleta de animais salvaxes e o señor Luna era un señor de cidade. Máis adiante atopouse cunha ponte que cruzou sen medo co seu todoterreo. Despois atopou un gran muro de pedra polo que non se lograba ver o que alí dentro había. Fóra había catro gardas de seguridade que o revisaron por se puidese levar algunha arma. O señor Luna díxolle que tiña unha cita co señor Coronado e un dos gardas levouno ata o salón da casa. O garda foi avisar ao señor Coronado.
Cando chegou o señor Coronado, díxolle que tiña un recado que tiña que facer e que era moi importante. O señor Coronado non sabía seguro se o señor Luna non era un inimigo seu e entón Coronado mandoulle ao seu fillo Tacho, que estaba alí con eles, que o revisase. Tacho obedeceuno e revisouno, pero o señor Luna díxolle que xa era a segunda vez que o revisaban. O señor Luna tiña na súa man unha revista que collera no salón para pasar o tempo. Entón, mentres estaban falando do traballo que tiña que facer o señor Luna, que era que tiña que matar a Flor, unha muller que lle fixera moito dano ao señor Coronado, este puxo na boca a revista de maneira enrolada e soprou. Desa revista saíu unha agulla pequena que contiña veleno dentro. Esa agulla pasou preto do señor Coronado e cravouse na parede. Tacho colleu a agulla e díxolle ó señor Luna que, se tiña a intención de matar a seu pai, estaba equivocado. Desa maneira o señor Luna demostroulle a Coronado que era moi bo asasino. O señor Coronado quedou convencido e contratouno. El deulle todos os papeis que precisaría con toda a información necesaria e tamén lle deu un sobre con diñeiro para o que precisase. Ao día seguinte, o señor Luna foi para España a buscar a Flor. Luna, alí, estivo polas prazas máis concorridas polos norteamericanos, preguntando pola súa suposta tía, que non o era. A señora Flor traballaba na casa dun rapaz chamado Paulo. Ao señor Luna informárano de que Flor estivera traballando nunha discoteca. Entón foi alí e preguntoulle a unha señora chamada Gladis. Ela díxolle que estaba traballando de criada nunha casa nas aforas de Madrid. O señor Luna non quixo perder máis tempo e foi ver se estaba alí. O señor Luna púxose a pasear ao redor da casa na que ela traballaba para coñecer o lugar. Ao día seguinte informou a Tachiño de que xa sabía donde traballaba Flor Huanaco e Tacho díxolle que acabase pronto con esa señora e non perdese máis tempo. O señor Luna foi ata esa casa pero foi con outra vestimenta para que ninguén o coñecese e menos Flor. Flor fora dar un paseo nas súas horas libres e de volta para a casa, viu ao señor Manuel, a man dereita de Coronado. Ela ,toda asustada, foi ata unha cabina para chamar a súa filla e avisala de que vira a ese señor. O rapaz que vivía na casa en que traballaba Flor citouse coa súa filla para que o aprendese a bailar e ,cando ían sós os dous pola rúa, achegouselle unha furgoneta que secuestrou a Susana, a filla de Flor. Cando o rapaz chegou á casa e lle contou todo a Flor, ela tivo unha chamada do señor Luna, que lle dixo que fose a un lugar para falar con ela sobre a súa filla. Ela foi, pero antes contoulle todos os "trapicheos" que fixera Coronado ao rapaz e deulle unha carta que tiña que levarlle aos bolivianos. Paulo, que era o rapaz que vivía na casa onde traballaba Flor, non sabía que facer, ata que ao final decidiu ir ata onde estaban elas dúas secuestradas para sacalas de alí. O rapaz chamou a un amigo para pedirlle axuda, para que lle levase esa carta aos bolivianos. O amigo non se enteraba de nada pero de todos modos axudoulle. O seu amigo foi ata alí, mentres que o rapaz foi intentar entrar no lugar do secuestro. O amigo de Paulo entregoulle a carta aos bolivianos e eles foron ata o lugar onde estaban secuestradas a señora flor e a súa filla, e entón os bolivianos...
A miña nota é un 7

No hay comentarios: