Pel de lobo

Este libro que lin titúlase Pel de lobo e o seu autor é Xosé Miranda.

Trátase dun home, da súa esposa máis o seu fillo. O pai é cazador de lobos e algunhas veces leva o seu fillo con el de caza porque lle gustaba o que facía o seu pai. Un día, á noite, chegou un home á súa casa para falar con el. Díxolle que tiñan un lobo grande e eles non o daban matado, e como el tiña fama de ser bo cazador, aceptou axudarlle á parte de advertilo de que era case imposible de matar porque era grande. Ao día seguinte foron dacabalo el máis o seu fillo. Cando chegaron á aldea, que tiveron dificultades para chegar, as mulleres desa aldea ofrecéronlle hospedaxe. Á mañá seguinte foron para cazar os lobos ao monte. De camiño, atopáronse cuns lobos pequenos que lle asustaron os cabalos e o cabalo do rapaz escapou con el por un camiño no que se perdeu.

O rapaz non sabía onde estaba, pero de alí a pouco tempo o pai foi buscalo e o rapaz xa aparecera na aldea. Cando xa era de noite, fóronse para a cama para que á mañá do día seguinte puidesen estar tranquilos para poder ir cazar. Ao día seguinte non lograron matar os lobos grandes que eles querían matar, só lograron matar os pequenos. Os veciños máis ese señor decidiron poñerlle unha trampa que sería unha ovella. Puxéronlla pero non lograron pillar os lobos grandes. Eles pensaban que os lobos actuaban como un ser humano porque non lograban matalos con nada. Despois decidiron asustalos con fogos de artificio, para que se metesen nun sitio que eles lle tiñan preparado para podelos matar, pero os lobos non foron ata alí.

Ao día seguinte foron o señor máis o seu fillo sós porque os veciños non lle axudaban nada. Eles foron e atopárons cos lobos grandes, os lobos enfrontáronse a eles, o señor intentou dispararlle pero un dos lobos empuxoulle e tirouno ó chan. Despois, os lobos marcharon para detrás dunhas rochas onde o rapaz viu que marchaban de pé coma as persoas. O rapaz foi axudarlle a seu pai a levantarse e marcharon.

Nesa masma tarde, o rapaz atopouse cun deses lobos e ...

Nota:7

Flanagan Blues Band

Este é o terceiro libro que leo este curso, o seu autor é Andreu Martín.

Trata dun rapaz que quere ser detective, e o seu amigo Charcheneger preséntalle nun bar a un detective de verdade. Este estaba moi emocionado porque coñecía un de verdade. Flanagan ía marchar para resolver un caso cando o detective Laoz insistiu en acompañalo. Non deron resolto o caso porque caeron na lama e tiveron que ir á casa para cambiarse. A este non lle importou porque coñecía a un detective de verdade. Pola noite aí sobre a unha Laoz entrou na casa de Flanagan ás agachadas para dicirlle se lle podía ir polo coche onda a igrexa. Flanagan aceptou e cando chegou á igrexa viu unha chea de xente amoreada e dous coches da policía. A Flanagan non lle importou moito porque el sabía que Laoz era inocente. Entrou no coche, meteu primeira e saíu coma un lóstrego chocando con todo. Devolveulle o coche e meteuse outra vez na cama. Este sentiu sirenas a soar e deuse conta de que pillaran a Laoz. Ao día seguinte, este foi á igrexa disfrazado de boy-scout. Entrou na igrexa preguntando por unha pelota que lle confiscara o párroco. Flanagan foille preguntando á muller cousas do seu interese. Este colleu unha pelota calquera e marchou.

Como xa sabía algunhas cousas e o asilo lle quedaba de camiño foi ata este. Alí preguntou pola criada da vella dos "Garreta" a señora Teresa. Flanagan fíxolle algunhas preguntas para averiguar algo máis. Despois de falar con ela marchou. Ao día seguinte Flanagan foi co Charche ao piso de Laoz, alí púxose a buscar. Mirou no contestador e colleu a casete que había dentro.

Cando ía marchar, escoitou que viña unha persoa e agochouse por fora da ventá. Ao marchar atopouse con Blanca, que lle dixo toda a información que quería. Chegou un seiscentos, era Martina a filla da vella "Carracha". Puxéronse a falar, Flanagan dixo que tiña que facer un caso importante. Esta acompañouno, logo de sacarlle a foto ao Pingüín Fedorento foron ata unha casa para que Flanagan se cambiase. Martina colleulle a roupa e díxolle que non lla devolvía senón lle dicía onde estaban as xoias. Flanagan meteuse no seiscentos espido e díxolle a Martina que foran onda un ex-policía para contarllo todo. Foron onda o ex-policía e comentoulle todo, logo disto Martina devolveulle a roupa e o ex-policía marchou.

Flanagan tamén ía marchar cando Martina lle dixo que esperara. Esta sacou do bolsillo o carrete de fotos na que estaba o Pingüín Fedorento. Logo foi para a casa e chamou a Blanca para que convencera a Vanesa, e fora onda o Pingüín Fedorento. Esta aceptou e foi. Foron ata o bar onde acostumaba estar el. Alí Vanesa fíxolle chantaxe coa foto que lle tirara Flanagan para gañar os planos do Centro Comercial ICS. Logo disto, Flanagan e Blanca foron ata o Centro Comercial para ir estudando como ían facer. Flanagan tivo a idea de dar eles un concerto. Aí é onde da comezo a "Flanagan Blues Band". Flanagan chamou os serial Killers para dicirlle que se retrasaba o concerto para estes actuar. Logo ao día seguinte, estes empezaron a actuar as nove e media. Como estaba previsto as once, houbo un apagón. Todo o mundo empezou a tortas mentres Flanagan e Martina foron coller as xoias.

Ao día seguinte, estes sacaron a Oriol Laoz do cárcere e foron trocar as xoias por diñeiro en metálico. Logo de facer isto entregáronllelo aos Sellarés. Como viron que estaba todo arranxado foron ata o hospital a visitar o Charche, se queredes saber como remata tédelo que ler.

A miña nota para este libro é un 7.

A banda sen futuro

A autora deste libro é Marilar Aleixandre.

Este libro trata dunha chavala de dezaseis anos que empeza a prepararse para o colexio. Sae da casa con súa nai e vai á librería para comprar libros e libretas para o colexio.

Cando chega á librería ve nun periódico unha noticia que lle importaba moito. Cando empezou a lela douse conta que o seu grupo musical favorito desmontouse porque morreu Poch.

Ela tiña un amigo que se chamaba Ricardo que lle regalou un cd do seu grupo musical favorito dos anos 70. O cd chamábase: "El chico más palido de la playa de Gros".

Despois marchou para a súa casa e empezou a escoitar o cd e gustoulle moito. Despois de escoitar o cd foise para casa do seu amigo para pedirlle máis cd do grupo musical que lle gustaba moito. Ricardo gravoulle todos os discos de música que lle gustaban a el.

A chavala estaba na cama e pensaba que falaba con Poch. O Poch sempre cando ía aos concertos tiña o cabelo de punta, as gafas pegadas aos ollos, o micrófono metido na boca, parecía que o ía comer, parecía un chupa chups.

Ás veces o Poch tiña debaixo do micrófono un xamón. O segundo día súa nai dixolle que tiña que empezar a estudar para prepararse para o primeiro día de colexio.
Pero ela díxolle a súa nai que aínda quedaba tempo para estudar e que non empezara o colexio. A ela non lle gustaba estudar pero estaba obrigada por súa nai.

Ao siguiente día a chavala empezou a inventar cousas para non ir ao colexio. Pero foi igual ao colexio porque súa nai obrigouna a ir. Ela non quería ir ao colexio porque tiña o pelo rapado por unha emfermidade da pel. Cando chegou a clase os seus compañeiros empezáronlle a dicir que quitase o gorro pero ela non lle facía caso a ninguén. Unha compañeira súa empezou a preguntarlle por que levaba o gorro posto na cabeza. No recreo a rubia empezou a falar con ela pero ela non lle facía nin caso. Despois de moito tempo a Carlota empézalle a gustar un rapaz que vai ligar coa mellor amiga de ela. Dentro de dúas semanas Moncho namórase de Carlota e empezan a saír os dous. El dille que quite o gorro pero ela dixo que non quería porque ninguén lle veu a cabeza. Ela dixo que sen gorro era moi fea e a Moncho dáballe igual que a el gustáballe moito e non lle importaba o seu pelo Se queredes saber o final deste libro lédelo. Doulle un 9. Gustoume moito.

.

Cando petan na porta pola noite

Este libro que lin ten catro historias e eu vouvos contar unha que se titula" A loba",e é a que máis me gustou, o seu autor é Xabier P. Docampo. Trátase dun home que cada ano ía a unha parada de cabalos que había na Rebórica e alí tiña as súas amizades. Ese home, de camiño perdeuse por culpa dunha gran nevarada que había e non lograba ver nada, tiña que guiarse polas pagadas que había no camiño. O home chegou a unha casa na que lle ofreceron aloxamento. Alí díxolle que quería ir para a Rebórica e que se perdera por culpa da nevarada, e entón díxolle o home desa casa que para o día seguinte acompañaríao o seu fillo ata a aló. De alí a un pouco fóronse para a cama, pero antes de ir escoitaron un lobo e entón preguntoulle se alí nese pobo había moitos lobos e entón contoulle unha historia de lobos que el sabía. O home quedouse asombrado con esa historia. Ó día seguinte, o home foi para a Rebórica e acompañado do fillo e cando chegou...Se queredes saber como acaba esta historia lede o libro
Nota:6

Cando petan na porta pola noite

Este libro é de Xabier P. Docampo e ten catro historias e vouvos contar a que máis me gustou que se chama" O fornadas".

Esta historia cóntalla un pai ó seu fillo. Esta historia é moi vella, trata dunha vella moi lercha que se metía na vida de todos e non deixaba en paz a ninguén. Entón un día unha pandilla deles decidiron ir darlle un escarmento para que deixara de molestar. Entón foron unha noite e entráronlle na casa. Ó principio só tiñan pensado asustala, pero de tal malleira que lle deron pensaron que a mataran e escaparon, pero de alí a un pouco un deles decidiu ir ver se realmente a mataran ou só a deixaran inconsciente. En efeto a vella seguía tirada no chan inconsciente pero non morta. Entón Teixo foi buscar os seus compañeiros para facer algo con ela. A un deles ocorréuselle ila levar a un forno que había no pobo para queimala e non deixar rastros, así foi colleron o carro cos bois e cargárona nel ata chegar ao forno onde a meteron e lle prenderon lume. Cando pensaron que xa estaba ben asada marcharon para a casa. De alí a uns días os veciños botárona de menos. Entón empezaron a sospeitar. Entón viñeron os gardas para saber o que pasara.

Quedades intrigados? Pois para saber o que pasou coa vella e co Teixo só tendes que ler o libro.

A miña nota é de un 7.

Poderosa

O autor deste libro chámase Sérgio Klein.

O libro vai dunha rapaza que ten 13 anos e que se chama Johana Dalva. O nome dela decidírono entre o seu pai e súa nai, e por culpa diso pelexaban moito ata que o pai marchou da casa. Como súa nai estaba moi namorada do seu pai foi á perruquería para que lle lesen o destino do seu matrimonio. Cando chegaron á perruquería a perruqueira fixouse na man de Johana e díxolle que ela podería ter o poder de cambiar todo o mundo se quixese. Johana está namorada dun rapaz que se chamaba Guto, e el tamén a quería e intentaron quedar unha vez no cine pero Johana equivocouse e foi ó cine que non era. Tamén había outra rapaza que estaba por Guto e chamábase Daniela, e para que os rapaces lle fixeran caso fixera dous piercings e outro puxérallo Johana para fastidiala cos seus poderes. Johana fora un día á perruquería e alí atopara o a unha muller que falaba dun home que se estaba a separar e que xa estaba con ela. Johana cando oíu iso pensou que era o seu pai e decidiu que ía ir ó sitio onde ían quedar para comprobar que era seu pai. Cando foi ó restaurante comprobou que non era o seu pai que era o de Leninha a súa amiga, pero a súa amiga non se enterou. A nai de Johana pediulle que lle axudase na volver arranxar as cousas con seu pai e Johana axudoulle cos seus poderes e o seu pai volveu para a casa sendo un romantico enpedernido e foron facer unha segunda lúa de mel. Mentres ían de lúa de mel a súa avoa Nina curarase e tigira o pelo de vermello. Como seus pais non ían estar na casa ían a ir a unha festa e para non ir soa escribiu nun papel que a súa avoa tivese os mesmos anos que tiña ela e iso ocorreu. Cando estaban na festa Johana tivo que marchar e pediulle a súa avoa que vixiase de Daniela para que non lle roubara a Guto.
Vindo Johana para a casa veu que súa avoa estaba cun rapaz e cando veu o rapaz douse de conta de que era Guto. Dende esa Johana non lle falou máis a Guto.

Súa nai chegara antes do normal da viaxe e dixéralle a Johana que fora porque o seu pai era demasiado romántico e xa o aborrecía. Como a avoa de Johana aínda era unha rapaza Johana botou a correr para escribir nun papel que súa avoa volvese ser unha vella, pero caeu polo camiño e rompeu o brazo. Como rompeu o brazo non puido facer que súa avoa volvese ser vella e súa nai decatouse dos poderes que tiña a súa filla. Agora se queres saber o final tes que ler o libro.

Este libro estaba bastante interesante e doulle un 7.

Europa I

Despois do paseo polo continente africano, coa súa música incluída -e xa sei que vos gustou o raï- imos dar un pulo e agora toca o vello continente europeo. E desta vez na radio soará música dos países máis orientais de Europa. A ver se vos gusta.
Imos empezar polo relevo. Chuza aquí e aquí.E continúa con esta actividade.
Aquí tes máis actividades sobre:

• os ríos

• As costas

E agora imos facer algunhas actividades relativas ao mapa político de Europa. Podemos continuar por aquí. E se aínda non estamos seguros chuzamos aquí. E como non hai dúas sen tres pois facemos estoutra actividade e aí vai a derradeira. E como resumo, chuzade neste enlace.

E que vos parece toda esta serie?

Pel de Lobo

Xose Miranda escribiu este libro, chamado Pel de lobo. Esta historia trata dun rapaz de dezasete anos que vive con seus pais e o seu querido can Bal nunha casa, non moi luxosa. Seu pai é un recoñecido cazador, que vive diso, da caza. Un día chega un estraño home á casa do rapaz, e pídelle ó seu pai que mate un lobo moi grande e raro. O pai do rapaz non cre a ese home estraño xa que a historia que lle conta non é crible, pero o home ensínalle unhas rabuñaduras que verifican a historia. Cando están de camiño cara a aldea xa oíron uns lobos oubear. De noite chegaron a unha casa onde vivían unha "señora" e outra muller. A "señora" díxolles que non se ían enfrentar a un lobo normal, xa que se contaba que eran dous lobishomes. Un negro e un branco, grandes e cunha mentalidade humana. Ningún cazador era capaz de cazalo. Xa recorreran a unha chea de cazadores e, como oíran as historias do pai do rapaz, chamárono a el. Explicáronlle como era e como actuaba o lobo. Despois de pasar a noite na casa da "señora", e esperar ata a seguinte noite para ir á cazar. Volveron sin os lobos que buscaban. De camiño toparon unha casa grande con dúas rapazas, das cales unha delas gustáballe ó rapaz. Unha rubia e gorda e outra morena e delgada. Unha tímida e a outra lanzada. Esa noite comeron todos na casa da "señora", que se chamaba Rosa dos Chantos. Nela tiveron unha discusión por mor do lobishome. Todos crían que si era un lobishome menos as rapazas e o seu pai. Nesa noite estaban todos durmindo e oíase un ruído fóra, así que Puga, o fillo do cazador, levantouse para mirar que era. Pola fiestra veu que era un lobo negro. Negro e grande. Despois veu que a porta se abría, así que foi cerrala rapidamente e veu o fociño do lobo. Os veciños xa cansos, decidiron entre todos facerlle unha redada ós lobos, así que esperaron a noite para empezar. Cando xa estaban preparados, uns homes foron espantar ós lobos para que caeran nunha zanxa que previamente cavaran. O resto estaba detras da zanxa por se algún lobo lograba escapar. Empezou todo, e todos vían que os lobos que pillaban eran os normais, nin rastro dos lobishomes. Pero era cuestión de tempo. Apareceron os lobos grandes e empezaron a facer estragos. Mataron a moitos. O pai de Puga, Fulxencio, estaba no medio do campo apuntando coa súa escopeta ó lobo negro cando este lle saltou enriba e lle tirou a escopeta. Puga correu a cubrirse nunha casiña que había por alí abandoada. Cando estab dentro escondido, o lobo negro entrou dentro. Puga escondeuse detras dunhos sacos. Cando estaba observando ó lobo, veu que se transformaba nunha rapaza que se quitaba unha pel negra de enriba. A rapaza era a filla do home que non cría no lobishome. Despois desto Puga queimou a pel de lobo negra e casouse coa rapaza.
Nota:7

Flanagan de luxe

Este libro titúlase Flanagan, o seu autor é Andreu Martín. Trata dun rapaz e dunha rapaza que son socios dunha empresa de detectives.

Un día Flanagan que era o rapaz decidiu invitar á rapaza a cear, e ela aceptou. Cando chegaron á casa dela Flanagan decideu bicala. Pero eses bicos foron cada vez eran máis frecuentes. Un día el díxolle a ela que era mellor que non se bicaran máis porque de mozos íalles ir moi ben pero cando cortaran íanse levar mal e non habían de querer seguir xuntos no negocio.

Un día chamárono por teléfono, era a súa amiga Nines, que levaba moitos anos sen vela. El preguntoulle que quería, e ela preguntoulle se podían quedar nun bar que se chamaba A Estación. El díxolle que si. Cando Flanagan chegou, aínda non chegara Nines.

De alí a un pouco veuna entrar pola porta, pero detrás dela tamén viña un rapaz moi chulo. Cando se sentaron á mesa Flanagan preguntoulle que querían e Nines empezou a contarlle que había dous camelos que andaban atrás del porque lle perdeu un paquete de droga que custaba 100 millóns e querían matalo. Errreá preguntoulle se se podía agochar na casa de alguén uns cantos días, e el díxolle que si.

Ó día seguinte levouno á casa de María, que era a socia de Flanagan.

De alí a uns días, decidiron marchar Nines, Flanagan, María Gual e mais Erreá para a casa de Erreá.

Cando chegaron a Sant Paul, un pequeno que había alí díxolle que había dous camelos preguntando por eles. Eles, co medo, dicidiron escapar no barco do pai de Erreá.

Cando estaban no medio do mar, saíron os dous camelos da bodega do barco e mataron a Erreá. Flanagan saltou pola borda e conseguiu escapar, pero non daba chegado á orilla. De alí a un pouco, pasou por alí unha lancha. El decidiu parala para poder subir a ela e chegar san á orilla. Cando os viu ben, douse conta de que eran os irmáns de Flanagan. Els vírono e decidiron pararlle. Cando subiu á lancha contoullo todo e dicidiron denunciar. Despois de falar coa policía descubriron que era todo mentira. E se queres saber o final, le o libro.

Nota:7

AS MIÑAS PULSEIRAS

As miñas pulseiras son todas regaladas por xente que quero moito. A dos axóuxeres hai pouco que ma regalaron, regalouma meu irmán pequeno a ultima vez que foi de excursión. As dos olliños regaloumas a miña avoa supostamente son da sorta e cada unha ten un significado distinto. A das pedriñas lilas é a máis valiosa para min, regalouma alguén moi especial o día do meu cumpreanos. E por último as outras que quedan fixéronmas rapazas que coñecín no verán pasado.

Pel de lobo

Este libro que eu lín titulase Pel de lobo e é de Xosé Miranda. O trátase dun home que é cazador e mata lobos, o seu fillo algunhas veces tamén vai con el. Un día a noite, un home chamado Eduardo, foi ata a súa casa para dicirlle se el podía matar un lobo grande que había no seu lugar, que xa matara unha rapaza e algunhas persoas maiores. O home quedou de axudarlle e que xa ía ir mañá. Ó día seguinte o home foi e foi tamén o seu fillo. Eles foron a cabalo e cando chegaron alá, hospedáronse na casa do señor Eduardo. Ó día seguinte foron ata o sitio onde pensaban que estaban os lobos pero non había nada. Cando estaban na casa á noite, mentres estaban ceando, discutían de que estes lobos non eran lobos normais, senón que eran como lobishomes. O pai do rapaz díxolle que non dixese iso, porque non era verdade. Os homes foron a porlle unha trampa, e puxéronlle unha ovella. Os lobos viñeron a comer a ovella pero despois escaparon e os homes non lograron cazalos. De camiño para a casa pensaron en facerlle un cerre e porlle alí a trampra para ver se entraban e así os podían pillar. Pero só puideron cazar os pequenos xa que os grandes non foron.Ó día seguinte volveron e un dos lobos feriu o fillo de Eduardo. Entón Eduardo disparoulle ó lobo e os lobos escaparon correndo para detrás dunha rocha e de alí a un pouco os lobos saiíon convertidos en persoas.

Agora se queredes saber quen eran o que tendes que facer e ler o libro.

A nota que eu lle dou é un 5