miércoles, 8 de octubre de 2008

Una luz en la marisma

Este é o primeiro libro que leo neste curso. O seu autor é Xabier Alfaya.
Trata dun rapaz que se chama Gabriel e vive coa súa familia e a súas criadas. O rapaz que estaba enfermo na súa habitación soía mirar pola ventá co catalexo que era de seu avó. Un día viu unha muller ir por un lado da rúa e un home polo outro lado.
A muller atravesou para o outro lado da rúa e foise con el para outro sitio polo que o rapaz xa non lograba ver nada co seu catalexo. De alí a un rato volveron pero cada quen polo seu lado. Cando pasaron unhas horas ,pasou un home que era vagabundo chamado Solapo que ía pola rúa cara a marisma e de alí a pouco tempo Solapo saíu da marisma. Ao día seguinte na vila falábase de que había unha muller medio espida preto da marisma. Dende o balcón da casa do rapaz víase a garda civil na marisma observando e sacándolle fotos á muller asasinada. A nai de Gabriel mandouno ir para o seu cuarto para que non vise o que acontecía na marisma. Cando era a hora da cea estaban todos na mesa e todos calados. Ao día seguinte ,com0 culparan a Solapo do crime ,o rapaz non o cría ,el contoullo á súa irmá África que ela tampouco non o cría. Cando o pai o soubo foron ver as pegadas do coche que estaban marcadas na marisma. O seu pai falou co axente para que as fosen analizar ,pero o axente cando foi ,só dixo que fora perder o tempo porque o día anterior borráranse as pegadas.
Gabriel quería que se soubese toda a verdade sobre Solapo porque el sabía que el non era o culpable do crime. El non podía saber nada do que pasaba porque estaba enfermo na habitación ,pero o avogado un día chamouno por teléfono para contarlle que marchaba porque non atopaba pistas suficientes para defendelo. O rapaz tivo unha idea. Decidiu falar co seu mellor amigo Pucho ,porque el coñecía a Farauteira; ela era a muller á que Solapo visitaba moito. Gabriel pensou que ela podía testificar no xuíz.
El díxolle á criada Ramona que fose falar con el para que viñese á súa casa que quería falar con el . Ao día seguinte ,Pucho xustamente veu visitalo para falar con el. Contoulle todo o que lle pasaba a Solapo ,pero Pucho non quería axudarlle porque Solapo fixéralle cousas que lle desagradaban. Gabriel díxolle que necesitaba que lle axudara porque el non merecía ir para o cárcere sen ter a culpa. Pucho sentía que si que tiña que axudarlle. Entón eles axudáronlle e quedaron para o día seguinte para ir falar coa Farauteira. Á mañá seguinte foron á súa casa e ela recibiu a Pucho e Gabriel quedou fóra agardando. Cando lle contou o que pasaba ,tamén decidiu axudarlle e quedaron para ir ao xuízo para declarar. O día que chegou o xuízo de Solapo ,só foron declarar a favor de Solapo tres persoas ,pero bastou para que se soubese a verdade. O culpable do asasinato desa muller fora un home que a deixara embarazada e el non quería que a súa muller o soubese. Á fin todo o asunto estaba aclarado ,Solapo podía andar con liberdade coa Farauteira ,porque eran mozos de novos e os fillos que tiña a Farauteira eran deles dous ,e o rapaz xa estaba san e podía ir ao colexio.

A miña opinión: Pareceume un pouco bonito e interesante porque che aprende a que os erros que cometes se poden resolver con moito esforzo.

Nota:7

No hay comentarios: