Este libro comeza cun neno que nace no medio do lixo e o esterco. Ese rapaz vai ser chamado Jean-Baptiste Grenouille. Este rapaz tiña a cualidade de poder ulir todos os cheiros das cousas.
O seu único desexo era o de descubrir todos os olores posibles.
Un día cando foi á cidade atopou a unha rapaza que cheiraba moi ben e colleuna e sen querer matouna.
Tivo varios amos e segundo os ía deixando ían morrendo todos. Cando estaba traballando en facer as peles un día o seu amo mandouno levar unhas peles a un perfumista. Cando estaba co perfumista enseñoulle a virtude que tiña e pideulle poder traballar con el. O perfumista ao cabo duns días foi comprar a Jean.
Cando xa traballaba co perfumista fíxolle un montón de colonias a cambio de que lle aprendese a conservar os olores pero o mestre non lle soubo ensinar mandouno a un lugar onde non había case olores. Cando empezou a calmarse e a darlle menos importancia ós olores atopou outra rapaza que aínda cheiraba mis ben e fíxolle tolear e comezou a imbentar formas para preservar os olores.
Cando por fín descubriu como preservar os olores comezou a matar rapazas e a facer colonias.
Xa matara doce e so quedaba a máis especial e consegiuna matar e facer a mezcla perfecta.
Agora se queres saber como acaba o libro so che queda lelo.
Trata de dous inspectores, Leo Caldas e Rafael Estévez, que investigan un asasinato na torre da illa de Toralla. A vítima era un saxofonista. A morte deste home foi por causa dunha substancia chamada formol, que lle inxectaron na parte inferior do abdome e mais no membro reprodutor. Este tipo de morte dálle moito que pensar a Leo Caldas, que se pon a investigar nos hospitais. Leo e mais o seu axudante falan cun forense que lles indica de onde obten el o produto. Ao saír do hospital, diríxense rapidamente á fábrica que lles dixo este. Os nosos protagonistas quedaron abraiados cando lle viron o nome de "Laboratorios Riofarma". Logo visitaron dous laboratorios máis, ata chegar ao de Dimas Zuriaga. Alí falaron coa secretaria, que lles dixo que estaba de viaxe. Logo de algunhas pescudas na casa deste deduciron pola chantaxe que estaba a sufrir Dimas por andar co saxofonista que os asasinos eran a muller de Dimas e mais o seu amante Freire. Queríanse quedar coa fortuna deste, pero saíulles mal o plan e acabaron no cárcere.
Cando chegou ó aeroporto de Santiago, seu avó non estaba e el decidiu ir á cafetería. Pero tamén se deu conta de que non tiña a súa equipaxe. Foi correndo para ver se a atopaba, pero non foi así.
Cando se cansou de buscala, decidiu volver á cafetería do aeroporto.
Alí viu un vello que non tiña moi boas pintas coa súa equipaxe. Entón, Hadrián dixo en voz alta o nome de Manolo, que era o seu avó, e este contestou.
Despois de saudarse, o seu avó decidiu levalo para a súa casa. Polo camiño, Manolo foille contando onde vivía e como era a súa relación cos veciños.
Ao chegaren á casa, o seu avó díxolle que se tumbara na cama para descansar un pouco e que dentro dunhas horas xa o espertaría.
Cando espertou, o avo díxolle que había unha porta na súa casa que non podía nin tocar.
Hadrián extrañouse tanto, que nin sequera lle preguntou por que.
Ao día seguinte, mentres que o seu avó durmia, Hadrián entrou por esa porta e atopou unha serpe enorme que o pretendía picar. Hadrián comezou a berrar e a serpe marchou. O seu avó oíuno, foi alí correndo e comezou a contarlle que estaba experimentando con animais para aforrar enerxía.O avó empezoulle a falar dun amigo seu que vivía nun barco.
Ao día seguinte, o avó díxolle que ía saír a facer a compra. E que el tiña que quedar alí.
Hadrián comezouse a preocupar polo tempo que tardaba o avó en chegar. Esperou todo o día e toda a noite e o avó non chegaba.
Hadrián, ó dia seguinte, decidiu ir na procura do seu avó. Atopou o seu coche na praza coas chaves tiradas ao lado dunha roda.
E se queres saber o final, le o libro, que está moi ben.
Este libro comeza con que un rapaz chamado Tomás vai quedar con seu pai despois de que este se escape do cárcere.
Cando por fín consegue escapar, espérao nun lugar que só sabe Tomás.
A xente busca desesperadamente a Durán(pai de Tomás) pero como a el non o atopan intentan que o seu fillo confese onde está e inténtano por todos os medios posibles.
Cando por fín atopan o fillo obrígano a que diga onde está seu pai.
Se queres saber o que lle pasa a Durán e mais ao seu fillo ao final do libro, só che queda lelo.
A autora deste libro é María Victoria Moreno. Trata dun home que critica ás mulleres porque non saben conducir. Un día un rapaz marchou da súa casa sen que se enterasen os seus pais. El púxose na estrada e paraba os coches para que o levasen. Estivo esperando moito tempo, pero non paraba ninguén. Despois dunhas cantas horas, parou unha muller e preguntoulle que facía alí. O rapaz díxolle que quería ir para un sitio. A muller colleuno e comezou a falar con el. Díxolle que debía volver para a casa. El respondeulle que non quería. A muller preguntoulle se quería ir tomar un café. O rapaz dixo que lle daba igual. Ao final foron. Despois arrancaron co coche e el estaba asustado polo rápido que conducía esa muller. Ela tiña un coche normal que non tiña moitos cabalos para correr, pero ela pisáballe ata o fondo. Nunha curva intentoulle adiantar a un camión e pola outra banda viña outro camión. Tivo que reducir a marcha e volverse poñer no seu sitio. Se queredes saber o final deste libro, lédelo. Doulle un 9.
Este libro trátase dunha rapaza chamada Marcia. Ela era libre porque súa nai foi liberta de Roma. Súa nai morrera e entón ela quedou soa co seu padrasto que el quería que fose vivir a Séneca porque era a ilusión de súa nai. Ela foi para alá. Alí, en Roma, tratábana coma a súa propia filla, puxéronlle unha criada para ela soa. Paulina díxolle que a iban a pormar. Marcia ali coñeceu a un poeta que lle gustaba moito o que el facía e ela quería ser poeta coma él.Marcia tamén coñeceu a duas amigas que unha delas é a súa mellor amiga porque tamén era liberta.Ela tamén coñeceu a Tito Adrónico, que era o peiteador da Urbe. Era un peiteador moi bo e xa montara un salón grande. En Séneca imos todos peitearnos alí. As rapazas namoráranse duns mozos que había en Roma.Un día Marcia e Claudia foron dar unha volta e de súpeto escoitaron música na casa de Plautio. Miraron entre os arbustos no que viron unha festa de disfrazes que alí había. Elas viron a Lavinia no que se decataron de que por ese festexo era unha cristiá. Elas decidiron decirllo porque de todas formas Lavinia era a súa amiga.O final non lle dixeron nada.Un día houbo un incendio na cidade de Roma. Culparon a Marcia de que fora complice dunhas persoas que o prenderan. Meterona no cárcere e despois Tixelino quería forzala para que contase todo o que pasara, pero ela non lle dixo nada e entón deixárona en liberdade. Nese incendio, os xudeos matáron os cristiáns.
Un día, os gardas leváron a todos os nenos e mulleres para un soto de Roma nunha mina oculto. Alí, estaba Lavinia, a amiga de Marcia, e entón as tres amigas abrazáronsemoi contentas.Despois dun longo tempo, Marcia fixo dezasete anos, pero ela non estaba contenta porque ía facer un ano do terrible indendio. En Roma empezaban unhas festas na casa de Tirana das que ela xa estaba farta de tanta xente nova e de cousas raras que ela presentía. Lucano e Séneca non podían aparecer pola Urbe e Marcia non sabía como avisalos ata que decidíuir ata xunto eles. Con ela tamén foi Ruth e Tirana. Elas intentaron cruzar un control que había no estreito e o final lográrono. Un día, Lucano matou a Séneca e entón prendérono. A Marcia, dixéronlle a verdade, a verdade de que o pai que a adoptara non era seu pai verdadeiro. Tamén lle dixéron que Lucano era seu irmán e por todo o mal que fixera, morrera dignamente. Marcia estaba namorada de Fabricio, o poeta, pero non podía casar con el, e Petronio quería casar con Marcia sen estáren namorados. O final, Marcia decide non casar e volver coas poesías de seu irmán Lucano e regresar o seu país natal.
Trátase dun rapaz chamado Xoel que é de Negueira de Muniz. El vive coa súa nai, de orixe alemá, da aldea do Foxo. O rapaz tiña moitos problemas na súa casa, porque o seu avó estaba enfermo de alzéimer e usaba cueiros. O rapaz dedicáballe a el todo o seu tempo. Estaba tan canso desa vida que levaba, que soñaba con ser petroleiro. A súa vida cambiou cando lle atopou unhas cámaras de vídeo ao seu avó. O vello contoulle que fora director de cine e traballara cunha famosa actriz chamada Leni. Xoel coñeceu a unha rapaza chamada Iria, que lle axudou sempre que o precisou. Despois de tanto tempo, entre eses dous rapaces xurdiu o amor.Entre o avó de Xoel e mais Iria filmaron unha película sobre nazis, aos que Iria defendía.
Xa sabedes que se toma a data do 476d. C, caída do Imperio Romano de Occidente, como inicio da Idade Media. Aquí tedes un vídeo interesante sobre o tema:
Para ver unha presentación sobre a arte visigótica na Península Ibérica, clicade aquí ou neste enlace.
E no século VIII chega a Hispania o Islam. Para coñecelo podedes facer estas actividades. E agora atréveste a facer esta proba e este test?
Sen dúbida, un dos edificios máis emblemáticos que nos legaron os árabes foi a Mezquita de Córdoba.
Este é o segundo libro que leo neste novo curso e titúlase O diario vermello de Carlota e a súa autora é Gemma Lienas. Trata dunha moza que se chama Carlota, á que lle gusta moito escribir. Un día decidiu ir mercar un caderno vermello para poder escribir un diario sobre a sexualidade e vai co seu amigo Flanagan. Cando lle dixo a Flanagan o que ía facer, el decidiu facer o mesmo e foron os dous mercar un caderno vermello. Cando Carlota chegou á casa e llo contou a súa nai, ela díxolle que facía ben, xa que ela fixera outro sobre os maltratos e a violencia de xénero, ao cal ela lle chamou o diario violeta. Carlota comezou a escribir no seu caderno sobre a pubertade e puxo todo o que sabía. Logo pensou que lle podía preguntar a súa tía, xa que ela sabía moito diso e así foi: mandoulle un correo e xa rápido llo contestou. Carlota ultimamente non paraba de pensar en Flanagan. Un día decidiu quedar con el coa excusa do diario. Así foi ,quedaron citados nun parque.Cando chegaron, decidiron ir sentar a un sitio cómodo onde poidesen falar. Viron unha montañiña e foron para alí. Nese lugar había un montón de parellas e eles sentíronse incómodos e decidiron marchar. De alí a unha semana volveron a quedar na casa de súa nai para poder estar sós, pero saíulles mal a cousa porque ao final súa nai chegou antes do previsto e fastidiouselles todo o plan. Carlota díxolle que foran para alí para estudar. Entón a nai estivo un pouco con eles, pero decidiu marchar a facer a compra e eles foron para o sofa, xa que estarían máis cómodos. Comezaron a bicarse moi apaixoadamente. A continuación marcharon para o dormitorio e alí mantiveron relacions sexuais. Carlota non quedou totalmente satisfeita pois , ao ser a primeira vez, doeulle bastante. Se queredes saber como acabou a relacion entre Carlota e Flanagan, só tendes que ler o libro. A miña nota é un 7.
Este libro trata de dous rapaces, Pedriño e Rañolas, que se coñecen no colexio. O Pedriño era un larpeiro e o Rañolas un eivado físico. Un día Rañolas decide marchar da cidade polo mundo adiante para facerse un home, e Pedriño a causa de súa tía empeza a estudar para crego, logo como non valía meteuse de axudante de secretario no concello e aos dous días botárono fóra. Ao cabo dun tempo ao Rañolas regaláronlle un burro. Este atopouse cun afiador ourensán e puxéronse de camiño aos Pirineos. Pasaron a fronteira polo medio dunha alambrada, pola que o burro non podía pasar. Cando estaban no estranxeiro o burro apareceu de súpeto todo mancado, andou unhas cantas leguas e morreu. Rañolas e mais o afiador chegaron a París, alí separáronse e cada un foi polo seu lado. Ao final Pedro casou, e por causa da xente burlarse del, un día levantouse da cama pola mañá e intentou matar a sogra. Esta non morreu, e dende aquela Pedro foi respectado en todo o pobo. En cambio Rañolas que o tiña todo, traballo, cartos, etc. un día á noitiña meteuse dinamita na boca prendeu a mecha e matouse.
Xa sabedes que nós somos, en boa medida, heredeiros da civilización romana. Para repasar algúns dos contidos traballados na aula, podedes facer esta actividade. Tes máis posibilidades aquí. E que vos parece esta caza do tesouro?
O autor deste libro chamase Antón Cortizas. Este libro trata dun rapaz que non aprobou o curso e súa nai decidiu mandalo para casa dos seus avós. Un día pola mañá súa nai despertou e díxolle ao rapaz que o ía mandar de vacacións. O rapaz non quería ir porque nin sequera coñecía aos seus avos. Só os vira nas fotos de súa nai. O fillo colleu a maleta e subiu no tren que ía para a casa dos seus avós. Cando ía no tren, empezou a pensar que estas vacacións serían as peores da súa vida. Cando chegou, xa o estaba esperando o seu avó e un veciño na estación do tren. O veciño subiu no coche e díxolles aos dous que subisen tamén, que ía arrancar. O avó do rapaz díxolle que eles querían ir andando porque o vello queríalle ensinar moitas cousas ao seu neto, que nunca fora a esa aldea e polo tanto nunca vira esas cousas que había aí. Antes de que chegasen á casa atopáronse co veciño que ía ir en busca deles. Ao chegar á casa, o rapaz estaba aburrido das hitorias que lle contara o seu avó. O vello estáballe mareando a cabeza todo o tempo con historias e contos. O seu avó díxolle que non se preocupase por que non ía estar só, xa que o veciño tiña unha neta da súa idade. Se queredes saber o final deste libro, lédelo. Doulle un 9. Gustoume moito.
E agora, as dúas civilizacións que constitúen os alicerces da nosa: Grecia e Roma. A política. A ciencia. A arte e a literatura.
Primeiro imos con Grecia. E para empezar, reparade neste mapa conceptual sobre a civilización grega. E logo continúa con esta actividade e sigue con esta manchea delas. Remataremos cunha webquest sobre os xogos olímpicos.
Despois de adicármolle unhas sesións á Prehistoria, tócalle agora ás primeiras civilizacións. Á Mesopotamia de Nínive, de Ur ou de Babilonia; á Mesopotamia dos pictogramas e á Mesopotamia dos zigurats. E tamén a Exipto: os segredos das pirámides, os faraóns, as momias, o xuízo dos mortos e os xeroglíficos. E o Nilo.
Para facervos a cousa más entretida aquí vos deixo algúns enlaces. Para Mesopotamia e Exipto podes realizar esta actividade. Enlázovos información sobre Mesopotamia e Exipto de interese.
No capitulo primeiro deste libro, comeza falando Paulette que ten que ir ao hostital por que se esvaece.
Alí vaina ver o seu neto Franck. El xa está moi canso de que a súa avoa non recoñeza o seu esforzo de ir todos os dias a vela pero ao final compréndeo.
Por outra banda, o compañeiro de piso de Franck mete na súa casa a unha rapaza chamada Camille e a el amólalle moito.
No segundo capítulo fálase de que Frank e Camille xa se comezan a levar ben; pero, con todo iso, aínda hai tensión.
Despois chegan as vacacións de nadal e Philibert marcha xunto da súa familia e quedan eles dous sós.
Fanck e Camille xa se levan bastante ben e el pídelle a Camille se o día de fin de ano pode ir botarlle unha man ao restaurante onde traballa e ela acepta.
Alí no restaurante todo foi moi ben e iso axudou a que a súa relación mellorase.
Un día Camille foi con el por aí e dende esa vez comezaron a contarse cousas das súas vidas e a levarse moi ben.
El empezou a axudarlle a que engordase para que se puxese máis guapa e ao final conseguiuno.
Despois diso levaron a vivir a Paulette con eles e todos estaban moi contentos e felices.
Se queres saber como remata o libro só che queda lelo.
A miña nota é un 7 porque non é moi emocionante e polo tanto non me gustou moito.
Este libro está escrito por Robert Louis Stevenson. Trata da vida dun mozo, Jim, que traballa no bar de seu pai, "O almirante Benbow". Un día entra pola porta do bar un mariñeiro que quería pasar uns días por alí. Aloxouse no bar, e botou alí moito máis tempo do previsto. Bebía moito e impoñía respecto aos demais clientes. Tamen o Dr. Livesey, que non se levaba moi ben co mariñeiro, frecuentaba ese bar. Un día entrou un home, chamado "O gato Negro" preguntando polo mariñeiro e, cando o atopou, tiveron unha gran disputa, na que o mariñeiro acabou ferido. Morreu máis tarde por culpa do alcohol. O mariñeiro tiña un baúl que non quería que se abrise, así que Jim aproveitou para cobrar as débedas do mariñeiro. Atopou un mapa dun tesouro. Cando se reuniron os suficientes homes, embarcaron. Aí coñeceu a John Silver e o seu loro, O Capitán Flint. Durante a travesía Jim caeu nun barril de mazás e ,aí escondido, escoitou que John Silver preparaba un motín. Despois Jim, atopou a Benn Gunn, que é un pirata abandonado na illa por John Silver. Benn, que levaba na illa un tempo, atopou o tesouro antes e transladouno á súa cova, por iso os demais non o encontraron no lugar que esperaban. Cando o acharon, levárono dificultosamente cara "A Española" (ó seu barco). Cando estaban desembarcando, Benn díxolle a Jim que John Silver escapara con parte do botín.
Para min foi aburrido ao principio e intenso ao final. 8/10
A autora deste libro é Marilar Aleixandre. Este libro trata duns mariñeiros que queren investigar os insectos. Pararon o barco na beira do mar. Andrés e Claudio eran os zóologos desta expedición. Pero o proprio Andrés recoñecía que o Claudio sabía máis ca el dos insectos. Na expedición tamén estaba Beatrice, que é a irmá de Andrés, e Emilia é a súa nai. Despois a nai da rapaza, que tamén estaba con eles, díxolle á filla que as mulleres non poden ir por aí polas selvas. Emilia, que é a nai da rapaza, díxolle que, cando ela teña a idade do seu irmán Andrés, xa estará casada. Despois de que xa acabaron a expedición, colleron o barco e decidiron ir para as Canarias. Aí podía ser o fin das súas expedicións. A expedición ata as Canarias duraba polo menos tres días. A rapaza levaba durmindo xa bastante tempo no barco e espertou moi rápido por un soño que tivo; non sabía que hora era, pero tiña fame. Mentres ela estaba comendo, seu irmán Andrés daba voltas na cama. Na seguinte expedición o Arguijo era o capitán e era o responsable de todos os membros da expedición e o don Aurelio Buiza, igual. A maior parte do tempo que estivo en Chile foi no deserto de Atacama. En xuño de 1870 embarcaron de novo na goleta cara Perú, Ecuador e Centroamérica. En Perú pasaron os meses de xullo a setembro. O último tramo que fixeron foi polo Amazonas. Ao final do tramo quedaron sen diñeiro para comprarlle á rapaza libros e roupa para vestirla. Embarcaron en novembro de 1871 e chegaron a Lisboa un mes despois. No mes de maio de 1872 organizaron unha exposición
no Real Xardín Botanico de Madrid. Se queredes saber o final deste libro, tedes que lelo. A este libro doulle un 8.
Este libro trata dun home a quen lle chamaban O asasino e tamén lle chamaban Luna. Un día foi co seu todoterreo ata a selva porque estaba citado co señor Coronado. A el non lle gustaba a selva pola que tivo que pasar porque estaba repleta de animais salvaxes e o señor Luna era un señor de cidade. Máis adiante atopouse cunha ponte que cruzou sen medo co seu todoterreo. Despois atopou un gran muro de pedra polo que non se lograba ver o que alí dentro había. Fóra había catro gardas de seguridade que o revisaron por se puidese levar algunha arma. O señor Luna díxolle que tiña unha cita co señor Coronado e un dos gardas levouno ata o salón da casa. O garda foi avisar ao señor Coronado.
Cando chegou o señor Coronado, díxolle que tiña un recado que tiña que facer e que era moi importante. O señor Coronado non sabía seguro se o señor Luna non era un inimigo seu e entón Coronado mandoulle ao seu fillo Tacho, que estaba alí con eles, que o revisase. Tacho obedeceuno e revisouno, pero o señor Luna díxolle que xa era a segunda vez que o revisaban. O señor Luna tiña na súa man unha revista que collera no salón para pasar o tempo. Entón, mentres estaban falando do traballo que tiña que facer o señor Luna, que era que tiña que matar a Flor, unha muller que lle fixera moito dano ao señor Coronado, este puxo na boca a revista de maneira enrolada e soprou. Desa revista saíu unha agulla pequena que contiña veleno dentro. Esa agulla pasou preto do señor Coronado e cravouse na parede. Tacho colleu a agulla e díxolle ó señor Luna que, se tiña a intención de matar a seu pai, estaba equivocado. Desa maneira o señor Luna demostroulle a Coronado que era moi bo asasino. O señor Coronado quedou convencido e contratouno. El deulle todos os papeis que precisaría con toda a información necesaria e tamén lle deu un sobre con diñeiro para o que precisase. Ao día seguinte, o señor Luna foi para España a buscar a Flor. Luna, alí, estivo polas prazas máis concorridas polos norteamericanos, preguntando pola súa suposta tía, que non o era. A señora Flor traballaba na casa dun rapaz chamado Paulo. Ao señor Luna informárano de que Flor estivera traballando nunha discoteca. Entón foi alí e preguntoulle a unha señora chamada Gladis. Ela díxolle que estaba traballando de criada nunha casa nas aforas de Madrid. O señor Luna non quixo perder máis tempo e foi ver se estaba alí. O señor Luna púxose a pasear ao redor da casa na que ela traballaba para coñecer o lugar. Ao día seguinte informou a Tachiño de que xa sabía donde traballaba Flor Huanaco e Tacho díxolle que acabase pronto con esa señora e non perdese máis tempo. O señor Luna foi ata esa casa pero foi con outra vestimenta para que ninguén o coñecese e menos Flor. Flor fora dar un paseo nas súas horas libres e de volta para a casa, viu ao señor Manuel, a man dereita de Coronado. Ela ,toda asustada, foi ata unha cabina para chamar a súa filla e avisala de que vira a ese señor. O rapaz que vivía na casa en que traballaba Flor citouse coa súa filla para que o aprendese a bailar e ,cando ían sós os dous pola rúa, achegouselle unha furgoneta que secuestrou a Susana, a filla de Flor. Cando o rapaz chegou á casa e lle contou todo a Flor, ela tivo unha chamada do señor Luna, que lle dixo que fose a un lugar para falar con ela sobre a súa filla. Ela foi, pero antes contoulle todos os "trapicheos" que fixera Coronado ao rapaz e deulle unha carta que tiña que levarlle aos bolivianos. Paulo, que era o rapaz que vivía na casa onde traballaba Flor, non sabía que facer, ata que ao final decidiu ir ata onde estaban elas dúas secuestradas para sacalas de alí. O rapaz chamou a un amigo para pedirlle axuda, para que lle levase esa carta aos bolivianos. O amigo non se enteraba de nada pero de todos modos axudoulle. O seu amigo foi ata alí, mentres que o rapaz foi intentar entrar no lugar do secuestro. O amigo de Paulo entregoulle a carta aos bolivianos e eles foron ata o lugar onde estaban secuestradas a señora flor e a súa filla, e entón os bolivianos... A miña nota é un 7
Este libro é o primeiro que leo neste novo curso que acabamos de comezar.
O libro é de M.Lourenzo González e titúlase O que é a vida. Ao principio trata dun mozo que se chama Teo Runner que traballa de repartidor nunha pizzería. Gústalle moito correr coa súa moto e sempre é o primeiro en entregar os seus pedidos e o xefe sempre o pon como exemplo de eficacia diante dos demais compañeros para que eles collan o exemplo de Teo e fagan o mesmo. Aínda que ningún deles lle fai moito caso, Berta, que é unha das súas compañeiras, non se encontraba no seu posto de traballo. Probablemente se encontrase non servizos maquillándose, xa que o seu afán era impresionar aos demais. Outro compañeiro de Teo é Xoaquín.
Neste libro aínda hai moitos máis protagonistas como, por exemplo, o cabo Palmeira e a enfermeira Carla. Estes dous personaxes só se encontran na intimidade, xa que ela está casada e a el a muller deixouno porque lle gustaban as mulleres.
Teo ten unha morea de amigos e amigas, algunhas máis especiais ca outras. A el gustáballe bastante Claudia, pero a Héitor tamén lle gustaba a pesar de que estaba con Lore. Un día Claudia organizou unha festa, pero ningún deles tiña moi claro se ía ir. Lore chamou a Teo para quedar con el, porque tiña que dicirlle algo importante. Entón quedaron. Cando se viron, Lore non se atrevía a dicir nada, ata que finalmente o fixo. Díxolle que estaba embarazada e que era de Heitor e que por iso non quería ir á festa de Claudia, para non velo. Lore non sabía moi ben o que ía facer co do embarazo e pediulle axuda a Teo porque ela sabía que a comprendería e lle axudaría. Así foi. El díxolle que podía contar con el para o que precisase. Ao día seguinte Teo foi ao hospital para pedir información sobre unha clínica para abortos, pero a recepcionista non lla quería dar por varias cousas: primeiro porque el era un home e segundo porque era menor. Cando a recepcionista se despistou, Teo rouboulle o caderno onde tiña todas as clínicas. Colleu o caderno e marchou correndo para poder chamar a Lore e dicirllo. Teo díxolle de quedar para podar darlle a libreta e así foi. Ao acabar de traballar, Teo quedou para darlle a libreta, pero non só aconteceu iso. Cando chegaron a onde quedaran, ela díxolle de ir ao seu piso. Así foi, pero se queredes saber que pasou no piso de Lore o que tendes que facer é ler o libro.
O libro trata dun home que ven de Estados Unidos porque un compañeiro o chamou. Un día cando foi de festa tivo unha liorta cun home americano. Logo disto foi ata outro Pub onde traballaba Cristina. Ao cabo duns días volveu ao Pub onde tivera a liorta, topouse co americano e este díxolle se quería formar parte dunha axencia de detectives. Ao cabo dun tempo houbo un asasinato en Santiago preto das Casas Reais na zona monumental. O seu amigo contoulle a historia de toda a xente que veu de fora para facerse rica. Díxolle que o home asasinado fixera unha cooperativa con outro home e que logo por culpa dalgún problema separáronse. Nivardo acordouse de Teresa,a muller de Terencio, chamouna e preguntoulle se podía quedar con ela no bar de "A Ferradura". Despois de quedar con ela, este xa tiña ben claro quen era o asasino. Nivardo contoulle unha historia diferente a que ela sabía. Contoulle que Terencio o seu home non ía xogar a partida os luns senon que ía o club onde tamén ía Aurelio. Tamén lle contou que Aurelio andaba cunha prostituta portuguesa e que Silvio (outro portugués)lle sacou unhas fotos. Este home quería facerlle chantaxe, e como non o conseguiu matouno. O final saíulle mal a súa forma de facerse rico en dous días e por culpa diso os dous irmáns portugueses Silvio e Joaquín Gomes foron detidos por cometer o asasinato de Aurelio.
Este libro trata duns rapaces que se chaman Gabriel, Mateo e Lucía. Eles tres andan na busca dun amigo que se chama Alex, porque supostamente marchou da casa, pero aos seus amigos parécelle moi sospeitoso que marchara da casa tan de repente. Os tres amigos coméntanllo a un policía que se chama Garcés, pero el non lles fai caso, entón seguen indagando eles pola súa conta.
Eles tres buscan no ordenador de Alex algo que os poida axudar na busca e atopan un videoxogo moi estraño onde Mateo pensa que sae Alex. Despois diso chegaron uns homes cunhas máscaras e dixéronlle a Gabriel que deixaran de buscar a Alex, se non querian acabar mortos. Despois que pasara iso fóronllo contar ao policía e creunos, pero pediulles aos rapaces que eles pararan de indagar pola súa conta, pero non lle fixeron caso. O inspector descubriu que había unhas mortes moi parecidas cada ano cerca de onde vivía Alex e empezou a indagar. Despois de moito fixarse nos detalles, os tres amigos decatáronse de que había unhas tapas de sumidoiro moi distintas ás outras e decidiron ir mirar o que había, pero sen que ninguén se decatara. Cando baixaron, atoparon algunhas cousas moi estranas e de repente desapareceu Lucía. Cando se deron conta de que Lucía desparecera, puxéronse coma tolos a buscala, pero ela non aparecía. Entón viron un home de negro que se dirixía a un lugar e comezaron a seguilo para intentar saír e dar chegado onda Lucía.
Mentres tanto Lucía estaba cos homes de negro que a levaran a unha sala onde había moitas cousas de informática. Ao final Garcés conseguiu salvar a todos os rapaces e conseguiu deter os asasinos.
Este libro gustoume moito porque era moi intrigante e doulle un 10.
Non corren bos tempos para a nosa lingua. Incomprensiblemente, en pleno século XXI estásenos cuestionando o dereito a coñecela. Logo virá o de usala. Nas vosas mans e na vosa intelixencia, alumnas e alumnos de Forcarei, está unha parte do futuro dunha lingua que empregades acotío porque, como di o poeta Carlos Negro, vós nos vos avergoñades do cheiro a esterco dos vosos avós. Lembrade que Sócrates, un sabio da antigüidade grega, dicía que só hai un gran ben, o coñecemento; e só hai un gran mal, a ignorancia. Lamentablemente, hai moito xente en Galicia disposta a gabarse da súa ignorancia. Se queres saber por que coñecer linguas é saber máis, clica aquí.
Déixovos o meu agasallo virtual para todos. Déixovos esta fermosa canción de Mercedes Peón que nos visitará en breve ao insituto.
E tamén este poema de Celso Emilio versionado por Dios ke te crew.
A este compañeiro eu poderíalle regalar moitas cousas porque coñezo moi ben os seus gustos, e entre as cousas que lle gustan poderíalle regalar un Honda Civic, porque pronto quitará o carné e xa lle fará falta, 1000 mulleres, roupa, cartos...
Calquera desas cousas lle gustaría, pero, como non son rica, case que lle regalaría un pak de calcetíns do 3 por 1 e xa quedaría servido para o que queda de ano.
O meu agasallo son uns pendentes de cor laranxa fosforito.
Eu fágolle este agasallo porque ela colecciona pendentes, e gústanlle moito, e regálollos de cor laranxa porque sei que desa cor non hai moitos, por non dicir que non hai ningún.
Se non lle gustan síntoo moito, pero eu fíxenllo con toda a mellor intención do mundo.
Pero se unha persoa fai unha colección de algo, é porque lle gusta esa cousa.
Ao meu compañeiro gústalle moito probar cousas novas e andar en quad.
A el gústalle construír carrilanas e andar nelas. Hai dous meses que el máis un amigo seu fixeron unha carrilana e puxéronlle ventás e todo.
Os seu pais dixéronlle que quitara o título da ESO e que lle compraban un quad novo. Pero creo que lle vai gustar o meu regalo para o seu cumpreanos. E tamén lle vou comprar un coche de xoguete porque sempre está na clase xogando con cochitos.
O meu amigo invisible é unha persoa boa, alegre e de fácil amizade con el, xa que, sabe algo de case todo pero do que máis é de tecnoloxías porque el é un fanático destas e dos videoxogos. O agasallo que para min é perfecto para el é, unha viaxe as industrias máis importates de ordenadores e consolas. Para que por un día se poida sentir como un dos creadores destas empresas.
O agasallo que eu lle regalaría a esa persoa sería un quit de maquillaxe cun espello e cun peite porque é unha persoa que lle gusta estar guapa, aínda que xa o é. O quit tería que ter un quit pequeno que se poidese levar a onde quixese.Tamén lle regalaría un vale para que puidese ir bailar clases de hip hop.
Esa persoa fisicamente é de estatura media, delgada, co pelo castaño e cos ollos marróns. Esa persoa personalmente é unha persoa encantadora, se tes algun problema ela sempre estara alí aínda que ten un pequeno defecto por iso creo que o mellor regalo que podería ter é unha cremalleira. Non porque ande con elas rotas, non non, por iso non. Son outro tipo de cremalleiras que por desgraza non se inventaron ou iso creo. Pero cando se inventen máis dun a de ter que compralas para eles mesmos ou incluso para regalar como no meu caso. A cremalleira da que vos falo é unha cremalleira un tanto especial. É unha cremalleira para a boca xa que non cala nin debaixo da auga.
Pois, para empezar, dicir que a quen me tocou lle gusta internet. Entón está máis que claro que o seu agasallo sería un ordenador, para que se poida conectar. Pero despois pensei, e deime conta de que tamén lle vai o fútbol moito, e matinei que tamén lle podería gustar un balón ou unha equipación. Tamén o Tennis lle encanta, así que unha raqueta tampouco estaría mal. O que eu teño agora mismo é un dilema. Non sei que agasallarlle. As tres cousas lle gustan. Así que optei polo máis facil. En lugar de ter que escoller entre as 3 cousas, voulle agasallar un ordenador con dous xogos instalados, un de futbol e un de tennis.
Rematando o curso estivemos traballando cos textos argumentativos. E agora, como remate de curso, imos aproveitar esta ocasión para facer a actividade do "Amigo invisible". Despois do sorteo, deberás facerlle un regalo virtual -podes poñer na entrada unha foto ou un vídeo- para o compañeiro/a da clase que che tocara. Agora ben, debes argumentar correctamente por que razóns decidiches facerlle ese regalo. E logo a ver se adivinades quen vos fixo ese regalo.
Esta historía comeza cun rapaz que ten que ir visitar a seu avó porque o obrigan seus pais. Cando chega onda seu avó todo lle parece moi estraño pero ó final acáballe parecendo todo do máis normal. Cando xa se levaban moi ben seu avó desaparece e el búscao por mar e terre con axuda dun amigo do seu avó.
Cando por fin o atoparon seu avó contoulle porque o tiñan secuestrado.
Se queres saber porque o tiñan secuestrado só che queda ler o libro.
Este é outro dos libros que lin o seu autor é Jack London.
Trata dun can, Buck, que foi raptado polo xardineiro e vendido a uns comerciantes que o levaron para Alaska. Alí estivo uns cantos anos, tirando dun trineo que era o do correo. Empezou como un can que non sabía nada, ata que un día matou o líder dos cans, Spizt, e el converteuse no líder. Debido a todos os encargos os cans estaban moi cansos e Perrault tomou a decision de vendelos. Foi vendido a uns homes que non tiñan nin idea de estar na neve. Un día que estaban a pasar por Thirty Mile, cando había o desxeo, Buck non quería cruzar e Hall, o actual dono, empezoulle a pegar. Este acto fixo que Jhon Thorton fora na axuda de Buck. Despois de darlle unha labazada a Hall desatouno. Estes continuaron sen Buck, pero a cen metros o chan desplomouse e morreron todos. Jhon curoulle as feridas a Buck, e este non daba pancada en todo o día. O día que chegaron os amigos de Jhon, baixaron á aldea. Alí toparon cun home moi fanfarrón que lle apostou mil oitocentas libras a Jhon a que Buck non daba movido mil libras. Este aceptou e Buck gañou, con eses cartos compraron uns cantos cans para ir ó norte a buscar a cabana dun home moi rico. Pasou o tempo e non deron con ela, ata que Jhon un día meteuse nunha cova e o atopou. Dende alí baixaron ata un val onde atoparon todo o ouro. Botaron alí moitos meses, mentres eles traballaban Buck metíase nunha fraga onde o seu ser primitivo se facía cada vez máis feroz. Alí matou un oso e fíxose amigo dun lobo o que non o viu máis. Cando estaba no campamento oía a chamada de algo que aínda non descubrira porque non quixo acomnpañar o seu amigo lobo. Un día unha tribo acercouse ata o val e matou a Jhon e os seus amigos, o instinto de Buck saíu e empezou a matar os homes que atacaran o seu amo. Logo disto sentíu outra vez a chamada, seguiuna e topouse co seu amigo o lobo que o guiou ata a manada de lobos onde se fixo o líder.
Este é un libro de Susan E. Hinton. Conta a historia de Ponyboy, que é un rapaz dos suburbios de Nova York. Seus pais morreran e vivía cos seus irmáns, Darry e Sodapop "Soda". Pertencían ós Greasers, que era unha banda da zona, xunto cos Socs ( Abreviatura de Socials ) e os Hood.
Os greasers e hoods mantiñan unha rivalidade cos Socs. Ponyboy era bo no instituto. Sacaba boas notas e a escritura dábaselle ben, ó contrario de todos os demais. Os greasers e amigos de Ponyboy eran: Steve, que era un chaval amargado, pero moi bo amigo de Soda. Two-Bit Matthew, que era o contrario de Steve, tiña sempre unha broma que facer. Dally, o delincuente xuvenil máis perigoso que poidas encontrar. E despois estaba Johnny, que dende que recibiu unha boa paliza dos Socs non voltou a ser o mesmo. Vivían unha vida normal, cos seus altibaixos, pero normal. Soda e Darry traballaban e Ponyboy estudaba. Pero unha noite na que Johnny, Dallas "Dally" e Ponyboy saíron ó cine, coñeceron a unhas rapazas. Unha delas chamábase Cherry, a ela todos lle caíron ben, excepto Dallas. As rapazas quedaran alí porque os seus mozos Socs fóranse enborrachar. Botaron alí un tempo e chegou Two-Bit que ligou coa outra rapaza. De camiño cara a casa os Socs perseguíronos ata unha parcela, onde baixaron do coche e insistíronlle ás rapazas que volveran con eles para a casa, cousa á que se negaron. Como Two-Bit estaba alí marcharon sen facer nada. Máis tarde cando xa marcharan todos menos Jhonny e Ponyboy, estes estaban tumbados noutra parcela, cando os Socs volveron. Un deles colleu a Ponyboy e meteulle a cabeza nunha fonte ata que perdeu o sentido. Cando o recobrou veu a Jhonny pálido e tremando e a unha persoa morta ó seu lado. Máis tarde foron ver a Dallas para que lles dera consello e doulles a dirección dunha vella igrexa abandonada. Chegaron alí como puideron e alí se quedaron. Días despois Dallas foi visitalos, foron dar unha volta e comer, e, cando volveron, viron que a igrexa estaba ardendo, e déronse cuenta de que seguramente fora un cigarro des seus. Había tamen un grupo de persoas e rapaces, que foran alí de excursión, e dixeronlles que alí dentro había aínda rapaces, así que Ponyboy entrou rapidamente, seguido por Jhonny. Sacaron para fóra os rapaces e saltaron eles, pero ó saír, Dallas doulle unha palmada na espalda a Ponyboy tan forte que perdeu o sentido, e o último que oíu foi un berro de Jhonny. Ó despertar dixéronlle que se salvara polo golpe da espalda de Dallas, que fora para apagar unha chama na súa espalda. Dixo tamén que Jhonny perdera a mobilidade da cintura para abaixo. Despois Ponyboy volveu para a casa e apertou a seus irmáns e foise durmir. Despois dixéronlle que habería unha gran pelexa entre socs e greasers. Cando foron visitar outra vez a Jhonny déronlle a noticia de que podería morrer. Chegou a noite da pelexa e pola metade desta Ponyboy levou dúas patadas na cabeza, e nese intre acabou a pelexa, por retirada dos socs. Cando chegou á casa, Ponyboy desmaiouse e botou 3 días durmindo. Volvéron o hospital e foron ver a Jhonny, pero este morreu na metade da conversación. Por ese motivo Dallas saleu correndo e maldecindo todo...
Se queres saber que fixo Dallas, ponte a ler o libro.
Este libro é de Pascual Alapont e trata de un rapaz que ten 16 anos. O día de fin de curso os rapaces quixeron facer unha festa para celebralo pero a moxa de Alex non daba chegado. Entón Alex dixo que a foran buscar a casa e cando estaban chegando viron un montón de xente ó redor de algo e cando chegaron alí decatáronse que era Carolina. Que tivera un accidente de moto. Chámaron a ambulancia e dirixíronse para o hospital. Os rapaces tamén foran para o hospital ainda que non puideron ver a Carolina. Tiveron que quedar na sala de espera ata que algún médico lle dixera algo. De alí a un pouco chegaron os pais de Carolina aínda que eles casí non tiveron que esperar para poder vela
A miña opinion persoal é que o libro está moi ben e gustoume moito
A autora deste libro chámase Stephenie Meyer. Edward e Bella romperon a súa relación e Bella púxose moi triste. Como Charlie o pai de Bella ve que ela está moi triste pídelle que ande máis cos seus amigos de antes para animarse un pouco. Bella faille caso o seu pai e comeza a andar con Jacob, e como se sentía moi ben con el comezaron a ser case inseparables.
Cando ela facía algo arriscado oía a voz de Edward e iso facíalle cometer máis loucuras. Co diñero que tiña aforrado para ír a universidade comprou unhas motos.
Un día que ián no coche Jacob e máis Bella viron que había xente que facía salto de acantilado e entonces decidiron quedar un día para facerlo. Despois deso Jacob converteuse en home lobo.
O día que quedaran para facer salto de acantilado Jacob non apareceu porque estaba vixiando a tribu para que non apareceran os vampiros por alí, entonces Bella decidiu ir facer ela soa salto de acantilado. Tirouse pero como había unha marea moi revolta case afoga pero salvarona.
Alice a irmá de Edward veu nunha das súas visións que Bella morrera cando se tirara entón Edward decidiu ir ver os vampiros que o podian matar porque el non quería vivir mais sen Bella. Cando Alice ía ó suposto enterro de Bella douse conta de que non estaba morta e foron a buscar a Edward para que non morrera.
Agora se queres saber como acabou ó final deste libro só che queda lelo.
O seu autor é Pepe Carballude. Este libro trata dun rapaz que se chamaba Xavier e que estaba enfermo.
O médico díxolle que tiña que estar uns cantos días de repouso e facer análises de sangue cada semana.
Un día, cando estaba na cama, viu unha noticia dunha rapaza que fora asasinada por un axuste de contas relacionado coas drogas. Xavier tiña dous amigos aos que quería moito, Ana e Rafa.
Rafa decidiu facerlle unha visita a Xavier. Cando estaba alí, Xavier empezoulle a preguntar por Ana. E Rafa díxolle que andaba tonteando cun rapaz que era marine, pero que iso era un amor pasaxeiro. Cando se decataron, xa era noite e Rafa decidiu marchar.
Esa mesma noite, Xavier oíu un ruído na rúa, arrimouse á ventá e viu un home discutindo con outro que estaba nun coche. O do coche agarrou ao outro pola manga da chaqueta e arrincou con el arrasto.
Ao día seguinte, soou o teléfono e Xavier colleuno pensando que era Rafa. Cando contestou, era o seu tío dicíndolle que lle ía ir facer unha visita.
De alí a unha hora, volveu soar, colleuno e oíu falar un home ameazando ao seu pai.
Cando chegou seu pai, díxollo e el contestoulle que non tiña moita importancia e que a próxima vez non llo dixera a ninguén.
A nai de Rafa dixo que esas ameazas xa llas fixeran había dous anos e que ao final non lle fixeran nada, pero que para todo había unha primeira vez.
Ao día seguinte foi un antigo amigo do pai de Xavier e preguntoulle se podía falar un momento con el para facerlle un trato. O pai de Xavier díxolle que si, pero que fose breve, que tiña présa.El comezou a dicirlle que tiña que facer un artigo sobre as drogas en Sureste. O pai de Xavier díxolle que non. Despois, oíndoo falar, empezaron a sospeitar que o das ameazas telefónicas era el e decidiron que o ían ir denunciar no cuartel. De alí a uns días Xavier púxose a mirar pola ventá e viu un coche parado diante da casa. Esperou un pouco e escoitou soar o timbre da casa. Eran os seus amigos Rafa e Manuel. Xavier preguntoulle a Manuel se tiña algo con Ana e el díxolle que non, que só eran amigos. Pero Rafa interrumpiunos e díxolle que Ana estaba moi mal porque lle pegaran unha paliza moi grande e non sabían quen fora. Manolo púxose a investigar o caso. E á fin sacou como conclusión que lle pegaran por unha carpeta que Ana atopara tirada e que levaba para a súa casa. Manuel decidiu chamar a Garda Civil para que lle axudara a investigar o caso.
E se queres saber o final, lee o libro.
Nota:5
Eu, a este libro, doulle un 5 porque non me gustou moito.
O autor deste libro é Gonzalo Moure. Este libro trátase dun enxeñeiro que se chama Amador Velasco de Velasco. Balbino é un amigo seu. Hai dous amigos que queren ir a unha festa que se celebra no pueblo onde vive un dos rapacez. O seu amigo pídelle aos seu pais que lle deixe ir, os pais dínlle que non pode ir porque despois non ten onde durmir. Pero o rapaz dille que ía durmir na casa da tía do seu amigo. Despois de que os pais lle deíxan ir el está contento e chama ao seu amigo para dicirlle que os seu pais déixanlle ir á festa. El as sete da tarde marchou para casa do sue amigo para ir á festa. Cando chegou, o seu amigo xa o estaba esperando diante da casa. Despois empezaron a falar os dous e contándolle un a outro cousas. Á noite foron cear e despois foron para a festa. A mañá foron polo bar da tía do seu amigo. No bar estaba o mariñeiro máis outros dous homes que lle axudaban ao mariñeiro. O rapaz díxolle ao mariñeiro que se o podía levar ata casa. O mariñeiro díxolle que non o podía levar porque o río estaba crecido e ían afogar. Un pouco máis tarde embarcaronse o rubio, a súa moza, o rapaz e os tres mariñeiros. Cando estaban no barco o rapaz estaba mirando para a moza do rubio porque era moi fermosa. O chaval sempre cando andaba, a imaxe da moza do rubio aparecíalle diante da súa cara. Eles cando andaban no barco dicían que a costa estaba acercandose a eles.
O autor deste libro chámase Manuel L. Alonso. Este libro trata dun rapaz que marcha da casa porque trae malas notas e seus pais berránlle moito. Veu uns ocupas dunha fábrica e decidiu ir onda eles. Alí coñeceu a unha rapaza que se chamaba Elena, e el namorouse dela.
Os ocupas tivéronse que separar e o rapaz foise con Elena porque a quería. Cando xa se comezaron a coñecer mellor Elena contoulle que ela quería atopar o seu mozo e pediulle se lle podía axudar, e el non se negou a axudarlle.
Para atopar o mozo de Elena tiveron que andar moito e pasar moitas aventuras pero ó final atopárono, e o rapaz volveu para a súa casa.
Este libro non me gustou moito así que lle dou un 5.
Disque a Península Ibérica ten forma de pel de touro. Disque en España hai unha dieta mediterránea. Disque nos gustan as corridas de touro, o fútbol, a sangría e a paella. Disque temos sol case todo o ano...
E ti que dis?
E se amais de opinar queres repasar connoscos a xeografía física e política podes empezar por esta actividade de repaso de Europa e España. Logo facer estes Mapas interactivos e mais este cuestionario sobre xeografía
O martes 19 estivo connosco Séchu Sende, de quen lemos varios relatos do seu libro Made in Galiza. Aquí deixamos unha tira cómica tirada a partir dun deles. Agardamos que vos guste.
Este libro esta escrito por Gonzalo Navaza, e ten varias historias.
A primeira historia trata dun galego que está en Suíza e coñece a un italiano, un Don Xoán. O galego ía facer unha viaxe en tren así que foi co italiano. Subeu unha muller fermosa que miraba moito para o galego. O italiano dicíalle que se lanzara a por ela, pero veu un portugués que se adiantou. O italiano, axudándolle ó galego díxolle ó portugués que a muller estaba tola e que se fora. O portugués fíxolle caso e deixouna alí plantada, oportunidade que aproveitou o italiano para irse con ela. Uns días despois apareceu no xornal que o italiano fora devorado polos cans da muller.
____________________________________________________________________ A segunda conta a historia dun rapaz que está nun camarote esperando o día dun concurso de castelos de area. Cando ese día chegou o rapaz fixo o castelo o mellor que puido. O seu castelo recibía admiracións e berros de ánimo. Cando os xuíces foron ver os castelos, foron todo admiracións. Manuel, o rapaz, estaba nervioso. Cando dixeron o nome do cuarto finalista, Manuel posicionouse entre 1º, 2º e 3º. Dixeron tamén o nome do terceiro e segundo. Manuel xa estaba co corazón saído. Dixeron o nome do primeiro... que tampouco era Manuel. O rapaz desilusionouse tanto que foi por un cinto para aforcarse. Pero buscando nos caixóns topou unha pistola. Foi ata onde estaban os xuíces, pero cando ía disparar a arma estaba sen munición. Despois dun anaco chorando, tranquilizouse e acordou que suicidarse non era a mellor solución así que se ía desfacer da pistola. Foi ata unha poza e alí tirouna pero acto seguido aparece un un xuíz, ó que Manuel enganou dicíndolle que lle caera unha pelota e tirouno ó pozo, afogándoo. Volveu ó camarote e foi comer. Chegaron os policías e sinalaron a Manuel. Este asustouse pensando que o cacharan, e foi desmoralizado xunto ós policias. Ó chegar ó lugar onde foron, empezou a chorar. Os policías preguntáronlle que por que choraba, se só lle ían devolver a pelota que perdera. _____________________________________________________________________
A terceira é que máis me gustou. Trata dun brasileiro que, para estar san, empezou a pasear. Un día no bar entrou un home, dicíndolle que era un vello amigo do seu fillo. Ó principio no se fiou, pero ó final levouno á casa. Ó chegar a neta do brasileiro non se fiaba del, polo que lle dixo ó seu avó que lle dera o número de telefono e que o chamara alí mesmo. Iso fixo. Parecía unha conversación real ata que o brasileiro lle dixo que llo pasara. O amigo do fillo dixo que non llo podía pasar que se cortara. A neta non necesitou máis explicacions. Sacou un revólver e matouno. O brasileiro sorprendeuse. O telefono soou despois, era o fillo do brasileiro preguntando polo seu amigo.
A cuarta trata dun guía e do seu "guiado". O guía tiña que pasear a un escritor escocés pola zona na que vivía para que coñecera un pouco máis de Galiza mentras non comezaba unha convención de escritores na que se repartía un premio. A noite que chegou o escocés saíron de festa e topáronse cun vello amigo. Cando estaban borrachos o escocés dixo, de broma, que lles daría 5000 se acababan co seu principal rival para que levara el o premio, 2500 a cada un. O guía tomouno en serio e preocupouse. Máis tarde cando ían no coche o escocés quixo conducir, polo que tiveron un accidente, no que o guía rompeu o brazo e o coche levou un g0lpe. O escritor escocés díxolle que lle pagaría o arreglo. Foron para o hotel. Chegaron ó hotel. Ó día seguinte o escocés non saíu do hotel. Ó outro día celebrouse a convención e despois o escocés marchou. Á semana seguinte apareceu no xornal que o contrincante do escocés aparecera morto na bañeira. O guía mandoulle unha carta a ó escocés coa mensaxe "misión cumplida, il migliore intermediario". Ó mes seguinte recibeu un cheque de 2500 e o guía asombrouse. Máis tarde nun programa de radio o guía dixo que o escocés fora culpable da morte do outro escritor, polo que o agarraron e o fixeron calar. Na comisaría deronlle noticias do escocés, e explicáronlle que o cheque de 2500 era para o arreglo do coche.
A quinta é a dunha muller que estaba moi soa na casa, xa que o seu marido estaba de viaxe sempre, e namorouse dun empresario rico. Paulino Servoi. Era xove e guapo. Empezaron a quedar na casa da muller e a saír por aí. Pero un día citáronse e Paulino non foi a esa cita. Chegou o marido dunha viaxe e invitouna a unha cea con un amigo seu. Era un home baixo, calvo e gordo. Era o verdadeiro Paulino Servoi.
A sexta é dun rapaz e o home do saco. O rapaz vira o home do saco e asustouse tanto que un soño lle perturbaba a noite. O home do saco era un home que sinalara súa nai para amedrentalo. Un día de nevada que saíu a xogar cos demais rapaces no que chegara a hora da merenda. Cando acabou o rapaz volveu, pero os demais non o fixeron. Así que quedou só. Despois de tirarse 4 ou 5 veces co seu trineo veu outra vez o home que sinalara súa nai. Foi correndo e asustado cara á granxa que tiña un amigo do seu pai. Alí había unha escopeta que colleu o rapaz e coa que lle disparou o home. Cando o rapaz entrou pola porta da casa, feliz por matar o home do saco, veu a seu pai berrando que mataran ó pai de Pedriño de Lores. O rapaz estrañouse de que o pai de Pedriño de Lores fora o home do saco. Ó final descubriu que todo era un soño.
Hai outras historias neste libro que descubriredes cando o abrades e o leades.
A min encantaronme as primeiras historias, aínda que foron en descenso. Doulle un 9.
Este é outro libro que estou a ler neste curso o seu autor é Fina Casalderrey. Trata dun rapaz de doce anos ao que lle gustan os paxaros. Seus pais separáranse por mor de que o pai leouse cunha muller na discoteca na que traballa. A partir de aí a súa vida cambiou. Súa nai encerrouse no traballo e non lle facía caso ningún, súa irmá dende que marchou seu pai púxose coma se estivese autista e este escapaba para a casa dos avós onde disfrutaba collendo paxaros. Un día foi co seu amigo ata o cemiterio e viron un niño dun paxaro degolado. Eles como os veu o cura arramplaron polo medio das veigas. Á noitiña foi co seu avó e colleron o paxaro. Levárono para a casa, déronlle de comer e lavárono. Cando o paxaro xa era grande o rapaz levouno para a casa, ese mesmo día sen darse conta quedouse durmido vendo a tele e aplastouno. Discutiu coa súa nai e marchou para a casa de seu pai en Pontevedra. Ao día seguinte o pai presentoulle a súa nova muller e máis a súa filla. Este como non estaba a gusto marchou de novo para a súa casa. Ao cabo duns días coincideu con eles na casa do avó, a que era súa irmá política ensinoulle unha caixiña que contiña porros, ect... Andrés cando viu iso dixo que renegaba de seu pai. De aí a dous días o avó foi para o hospital. Cando estivo algo mellor foi para a casa, pero non durou moito porque aos tres días de estar na casa morreu. Andrés cambiou moito, agora xa non escapaba dos matóns da clase senón que lle plantaba cara. Un día levou unha cría de paxaro á clase e cando se deu conta esta estaba a dar brincos pola clase. Halima, unha rapaza da clase, colleu o paxaro e dixo que era dela. Andrés, deulle as grazas a Halima por tentalo encubrir, pero este dixo que non facía falla. Andrés saeu da cuncha e cantoulle as corenta aos matóns da clase. Cando chegou á casa, conectouse a internet para falar coa pomba. Andrés díxolle que era mellor que seguisen como ata agora, porque a el gustáballe Halima. Logo disto volveu discutir con seu pai, desta vez en serio, que non o volveu molestar máis.
O día que foi polas notas, falou con Halima para quedar na casa dos avós del. Ela aceptou. Logo de coller as notas e comer foi para onda os paxaros a esperar por ela. Cando chegou, Andrés soltou os paxaros. Este preguntoulle se ela era a pomba, ela díxolle que si. Logo disto puxéronse a contemplar os paxaros deitados no chan agarrados das mans.
América, América. Un novo e afastado continente que a partir do s. XIX se volveu moi próximo e familiar para os galegos. Como moitos dixeron, América para nós ficaba moito máis preto que Europa. E quen non ten na casa un recordo americano? E se lle queres dar un repaso á xeografía deste continente fai as actividades que aquí se propoñen.
E, por último, cóntanos que obxectos tes na túa casa que chegaran de América. E non esquezas dicirnos como chegaron ata a túa casa.
Este libro titúlase Cacería salvaxe. O seu autor é Agustín Agra
Este libro trata dun persoaxe chamado Wotan que é a morte.
Wotan saía cos seus cans polas noites pola cima dunha montaña da vila. Este cando saía nunca era por un bo motivo, senón que era sempre para matar á metade da xente que vivia alí, non o facía él, facíano os seus cans.
Un día pola noite cando xa estaban todos deitados, oíron un ruído que fixo levantar a toda a vila, miraron todos para a montaña e alí xa viron dous ollos de lume e un corpo medio invisible rodeado de centos de cans. Era Wotan e os seus cans que viñan matar á xente.
A xente empezou a correr toda para poder escapar, pero os cans corrían máis e empezaron a pillalos e a matalos. De alí a unhas horas, Wotan e os seus cans marcharon por detrás da montaña e desapareceron.
Ese mesmo día, empezou a chover como nunca chovera toda unha semana.
Ó que parou, a pouca xente que quedaba decidiu saír a fóra, todo estaba cheo de cadáveres, e todo cheiraba que tiraba patrás. Andando por alí atoparon a unha muller que estaba a medio morrer, e un pouco máis adiante, atoparon a outro que estaba vivo. Estes colléronos e decidiron levalos para unha casa e coidalos.
A xente preguntoulle como era que aínda seguían vivos, e o rapaz, que se chamaba Rodrigo empezoulle a contar que ía correndo diante de dous cans cando esvarou e caeu no medio dunha brañeira. Os cans ó ir tan rápido non se deran conta de que Rodrigo xa non ía correndo diante deles, senón que quedara tirado atrás, e así foi como se se salvou.
Ela díxolle que se salvara de milagre, sen darse de conta.
De alí a uns días, Wotan volveu a aparecer na cima do monte sen os seus cans. Rodrigo, púxose a mirarlle os ollos cando se deu de conta que non sabía donde estaba e que quedara cego de todo.Tocando todo ó seu redor, deuse de conta de que estaba tirado nunha praia.
Empezou a camiñar e atopou o camiño que o conducía de volta á vila, un río. Cando comezou a andar, algo lle rozou nunha man, el deuse de conte de que era un can.
Ese can foi o que lle axudou a chegar á vila, cando chegou entrou nunha taberna onde había un vello que era só óso e pel.
Pero el traía uns poderes que adquirira na illa que foron os que lle axudaron a acabar con Wotan.
Este libro que lin titúlase A cabeza de medusa é a súa autora e Marilar Aleixandre Trátase dunhas rapazas chamadas Sofía e Lupe que eran moi amigas. Elas estaban xuntas na clase. Un día a profesora Olga mandoulles facer un traballo. Era buscar información sobre A cabeza de medusa e ela atopou que era unha cabeza con serpes. Un día elas saíron xuntas de festa e de regreso para a casa non tiñan con quen ir de volta. Elas quedaron coa nai de Sofía en que ían ir para a casa en taxi, pero nese momento non había ningún por alí. A Lupe ocorréuselle a idea de parar a algún coche que pasase por alí para que as levase, pero a Sofía non lle gustaba esa idea. De alí a un pouco achegábase a elas un coche e eran dous rapaces novos da universidade. Eles viron que eran dúas rapazas novas e paráronlles, ofrecéronse a levalas á casa e elas foron. Elas preguntáronlle que por onde ían que elas non coñecían ese camiño e eles dixéronlles que era un atallo. Despois eles pararon o coche nun sitio escuro e dixéronlles que baixaran do coche para ensinarlles as estrelas. Elas baixaron e despois un deles bicou a Lupe, mentres que o outro levou a Sofía para o coche. Alí el forzouna a ter relacions con ela. Ela negábase pero ela non logrou sacalo de encima. De alí a pouco tempo, eles marcharon e deixáronas alí soas e tiradas. Sofía estaba chorando porque fora violada, e Lupe tamén se encontraba mal polo que lles pasara a elas dúas.
Elas chamaron por teléfono á nai de Sofía para que as fose buscar. Súa nai foinas buscar e levaron a Lupe para a súa casa. Sofía, na súa casa, contoulles a seus pais todo o que lles fixeron eses rapaces e entón Sofía díxolle que quería denunciar e o pai levouna á comisaria. Alí, Sofía estaba moi nerviosa. Despois de tanto esperar, dixéronlles que entrara pero ela soa. O comisario díxolle que estivese tranquila e que se era capaz de contarlle todo, que llo contase. Despois de contarllo todo, mandouna marchar e que descansase. Cando ela saíu do despacho, atopouse con Lupe e seus pais. Sofía preguntoulle se viña a denunciar e ela díxolle que si. Sofía despediuse dela e marchou para a casa. Ao día seguinte tiñan que ir ao instituto e Sofía tiña medo de que soubesen a verdade e se metesen con ela, pero xa o sabían todo por información do xornal. A nai de Sofía chamara ao instituto e xa falara coa directora. A directora díxolle que estivese tranquila que antes de que elas entraran nas aulas, xa había informar aos alumnos. Cando elas entraron, ninguén fixo ningún xesto e elas estrañáronse.
No seu instituto, había dous rapaces de bacharelato e metéronse con elas. Andaron escribindo nos baños das mulleres palabras ofensivas para elas, pero a directora arreglou o problema porque unha amiga de Sofía viunos escribindo con esprais no baño e ó final expulsáronos do instituto durante tres días.
Lupe quería retirar a denuncia, pero Sofía sabía que todo se había solucionar e que eles habían de ter o seu castigo .O comisario chamou os pais das rapazas para falar con elas porque...se queres saber como remata este libro leo.
O autor deste libro é Jose Manuel Gisbert. Este libro trátase de un rapaz que vive co seu pai nunha casa onde traballa o seu pai. Nesa casa hai un misterio dos armarios.
A señora desa casa chámase Barrientes. A Pablo interésalle moito o que hai neses armarios. A señora Barrientes vive con eles nesa casa.
Ela vive na habitación dos armarios. Á señora Barrientes non lle gusta que Pablo viva aí co seu pai pero o seu pai dille á señora Barrientes que Pablo vive con el porque hai veces que lle axuda. Un día pola mañá o pai de Pablo espertou antes ca el para facer o almorzo. Despois de que almorzaron o Alfredo foi traballar e díxolle a Pablo que tiña que axudalo despois de que acabara de lavar os pratos e todo. Pero Pablo despois de que limpou as cousas foi arriba para escoitar atrás da porta dos armarios xa que alguén facía un ruído alí dentro.
O Alfredo dentro de dez minutos chamou a Pablo para que fose axudarlle. O Pablo esperou cinco minutos máis e foi para abaixo. Pero tiña unha escusa para tardar porque a finca ata chegar ao traballo do seu pai era moi grande. Alfredo xa ía por el pero atopáronse os dous no camiño. Despois de que acabaron de traballar os dous foron para casa. O segundo día chegou unha veciña súa para dicirllle que ten unha rapaza da súa idade e que lle encantaría se Pablo podía ir ata súa casa para falar coa rapaza que tiña un problema cos ollos. Ao día seguinte o Pablo ás catro foi ata á casa desa rapaza para falar con ela. Cando chegou á casa desa rapaza súa nai estaba na casa esperándoo na porta. Acompañouno ata arriba á habitación da rapaza.
Cando chegou á habitación ela estaba deitada na cama. Súa nai marchou e deixounos sós. A chavala díxolle se o podía describir como era porque ela non lo podía velo. Ela díxolle se lle quería ler un libro. El díxolle que non lle apetecía. Despois el dixo que tiña que irse porque o chamou a súa nai. El marchou moi rápido para que a señora non o vise.
Despois chegou á casa e foi axudarlle a traballar ao seu pai. Á noite foron os dous a cear e deitáronse moi cedo. Pablo cando espertou pola mañá foi almorzar co seu pai e despois pola tarde foi á casa desa chica que tiña un problema cos ollos. Cando chegou á porta no estaba ninguén alí. Entrou e a nai da rapaza escondeuse e apareceu cando el estaba no corredor da habitación da rapaza. Ela díxolle que aínda non era as catro para poder entrar na habitación de su filla. Ela foi mirar se se despertou e díxolle a Pablo que podía entrar na habitación. El despois empezou a contarlle un libro de medo á rapaza. Á noite xa se foi para casa. O segundo día el despertouse pola mañá, almorzou e foi axudarlle a traballar ao seu pai. Pola tarde foi ver á Carla. Cando chegou á súa casa ela estaba na cama esperando por el. Empezaron a falar os dous e despois ela díxolle que se lle quería contar a historia de Los armarios negros. El ó principio negaba e dicíalle que iso era unha historia inventada por el. Ela díxolle que non era inventada porque contoulla moi sentimental. El díxolle despois que Los armarios negros estaban na súa casa. Pola noite Carla quería escapar para ver Los armarios negros. E se queredes saber o fin deste libro lédeo.
O autor deste libro chámase Patrick Süskind.
O autor deste libro chamase 
Este libro titúlase Investigación 091.
Este libro titúlase Cacería salvaxe. O seu autor é 
Entradas
